حرف آخر قافیه

رباعی شماره ۱: از کشت عمل بس است یک خوشه مرا

رباعی شماره ۲: دوشینه فتادم به رهش مست و خراب

رباعی شماره ۳: این دل که به شهر عشق سرگشته تست

رباعی شماره ۴: تا قبله ابروی تو ای یار کج است

رباعی شماره ۵: ابروی کجت که دل برو مشتاقست

رباعی شماره ۶: آراسته جنتی که این روی منست

رباعی شماره ۷: آمد مه شوال و مه روزه گذشت

رباعی شماره ۸: تا دل به برم هوای دلبر دارد

رباعی شماره ۹: گر چرخ جفا کرد چه می‌باید کرد

رباعی شماره ۱۰: زلفین سیه که بر بناگوش تواند

رباعی شماره ۱۱: در میکده مست از می نابم کردند

رباعی شماره ۱۲: یک عمر شهان تربیت جیش کنند

رباعی شماره ۱۳: آشفته سخن چو زلف جانان خوشتر

رباعی شماره ۱۴: آن نرگس مست فتنه‌انگیز نگر

رباعی شماره ۱۵: بر روز ستاره تا کی افشانی بس

رباعی شماره ۱۶: تا یار مرا ربوده از هستی خویش

رباعی شماره ۱۷: گفتم به زن نظام کای لولی شنگ

رباعی شماره ۱۸: با آنکه هنوز از می دوشین مستم

رباعی شماره ۱۹: تا دل به هوای وصل جانان دادم

رباعی شماره ۲۰: صدرا دیشب به باغ نواب شدم

رباعی شماره ۲۱: گاهی هوس‌ باده رنگین دارم

رباعی شماره ۲۲: بگذار که خویش را به خواری بکشم

رباعی شماره ۲۳: تا دست ارادت به تو دادست دلم

رباعی شماره ۲۴: بگذارکه تا می خورم و مست شوم

رباعی شماره ۲۵: تاکی غم زید و گه غم عمرو خوریم

رباعی شماره ۲۶: شوخی که بیاض گردن روشن او

رباعی شماره ۲۷: تو مردمک چشم من مهجوری

رباعی شماره ۲۸: نه باده نه جام باده ماند باقی