حرف آخر قافیه

شماره ۱: نخست عقل درین ره خراب کرد مرا - محبت آمد و پر آفتاب کرد مرا

شماره ۲: ایزد جزای مستی من کی دهد مگر - لب تشنه در شراب شعور افکند مرا

شماره ۳: به داغی بستم آیین طراوت لاله‌زاری را - به یک ساغر به سر بردم چو گل فصل بهاری را

شماره ۴: خاک آن کوی فصیحی ز جبین رنجه مکن - از مه و مهر بیاموز جبین‌سایی را

شماره ۵: گفتیم بشکفیم دو روزی در این چمن - دیدیم روی عالم و بد شد شگون ما

شماره ۶: زنده می‌گردم پس از مردن چو بر من بگذری - می‌شود بیدار چون برخفته افتد آفتاب

شماره ۷: خنده می‌بینی ولی از گریه دل غافلی - خانه ما اندرون ابرست و بیرون آفتاب

شماره ۸: خنده می‌بینی ولی از گریه دل غافلی - خانه ما اندرون ابرست و بیرون آفتاب

شماره ۹: به زیر خاک فصیحی به چشم گریان رفت - مزار اوست هر آنجا که چشمه‌ساری هست

شماره ۱۰: خاکستر منصور تو را باز توان سوخت - صد مرتبه زیباتر از آغاز توان سوخت

شماره ۱۱: امشب از شعله آهم جگر غم می‌سوخت - بر من و زندگی من دل ماتم می‌سوخت

شماره ۱۲: امشب نگهم را نفس بازپسین است - فرداست که یک یک مژه تابوت نگاه است

شماره ۱۳: غمهای مرده در دل ما زنده کرد هجر - گویا شب فراق تو روز قیامت است

شماره ۱۴: سینه بگدازم و دل خون کنم و جان سوزم - شعله شوقم و خاصیت من بسیار است

شماره ۱۵: ره نمی‌یابد اجل هم بر سر بالین ما - بس که ماتمخانه ما از غم هجران پر است

شماره ۱۶: رتبه حسن بلندست چه حاجت به نقاب - بهر منع نگهی کز مژه کوتاهتر است

شماره ۱۷: در مذهب ما هر چه بجز دوست حرام است - گر خود همه ذوق طلب اوست حرام ا‌ست

شماره ۱۸: باز هر شب دل به تنگ از ناله ‌زار خودست - سینه‌ام درمانده آه شرربار خودست

شماره ۱۹: منم که ناز تو آرایش دکان منست - منم که غمزه‌ات آتش‌زن روان منست

شماره ۲۰: کعبه را گرد سر بتخانه آرد در طواف - کاروان سالار کفر ار حلقه زنار توست

شماره ۲۱: گریه گردیده گدازست فصیحی گله چیست - کشتی نوح شکستن هنر طوفان است

شماره ۲۲: گر لذت داغ جگر اینست فصیحی - افسوس که در هر سر مویم جگری نیست

شماره ۲۳: دی قاصد یار آمد و مژگان تری داشت - از یار مگر بهر هلاکم خبری داشت

شماره ۲۴: هر نگه کز موجه خون جگر بیرون فتاد - بی‌جمال دوست سوی چشم گریان بازگشت

شماره ۲۵: دیده شب فال مراد از موج اشک ما گرفت - کشتی بی ناخدا کام از دل دریا گرفت

شماره ۲۶: بعد عمری که فصیحی شب وصلی رو داد - مردم دیده ما در سفر دریا بود

شماره ۲۷: شاید که به آفرینش خود نازد - ایزد که تماشای جمال تو کند

شماره ۲۸: غم عشقت به عالم درنگنجد - بلی این روح در پیکر نگنجد

شماره ۲۹: دهن زخم چو خندان شود افزون گردد - یک دم ار شاد نشینم جگرم خون گردد

شماره ۳۰: لب تشنه فتادیم در آن بادیه کانجا - از خشک‌لبی چشمه حیوان گله دارد

شماره ۳۱: بال و پر سوز که تا قوت پروازی هست - به مراد دل خود سیر قفس نتوان کرد

شماره ۳۲: از آن ترسم که فردای قیامت - همین امروز و فردای تو باشد

شماره ۳۳: مصر عصمت چه دیاری‌ست که خوبان آنجا - صورت خویش در آیینه کس نشناسند

شماره ۳۴: شوق دیدار تو چون چشم مرا باز کند - مژه پیش از نگهم سوی تو پرواز کند

شماره ۳۵: ز آن خوبتری که کس خیال تو کند - یا همچو منی فکر وصال تو کند

شماره ۳۶: کاش آن کسان که پرسش بیمار غم کنند - چون تیغ بی‌مضایقه زخمی کرم کنند

شماره ۳۷: فرداست وعده جنت و امروز شد نصیب - آری خلاف وعده کریمان چنین کنند

شماره ۳۸: بی‌مروت نیست عشق ار دوست باشد بی‌وفا - روی شیرین در دل خسرو سوی فرهاد بود

شماره ۳۹: خویش را بر نوک مژگان ستمکاران زدم - آن قدر زخمی که دل می‌خواست در خنجر نبود

شماره ۴۰: ناله‌های نوگرفتاران غم را لذتی‌ست - ورنه این یک مشت پر مقصود صیادم نبود

شماره ۴۱: تا سر مژگان تماشا دیده بر هم چیده بود - چون تو رفتی گویی این بیچاره خوابی دیده بود

شماره ۴۲: هزار بار قسم خورده‌ام که نام تو را - به لب نیاورم اما قسم به نام تو بود

شماره ۴۳: مسکین فصیحی دوش جان می‌داد و می‌نالید غم - کامشب چراغ زندگی ما را ز بالین می‌رود

شماره ۴۴: کو جنون تا هر نفس در دل سراغی گم شود - سینه همچون موج در گرداب داغی گم شود

شماره ۴۵: رمزی است خط دوست که چون بخت سرآید - آب سیه از چشمه خورشید برآید

شماره ۴۶: چون ماهی ساحل طپد از آرزوی دل - زخمی که شهیدان تو را بر سپر آید

شماره ۴۷: جذبه عشق بحدی‌ست میان من و یار - که اگر من نروم او به طلب می‌آید

شماره ۴۸: نقش پایی به سر کوی تو دیدم مردم - که چرا غیر من آنجا دگری می‌آید

شماره ۴۹: هرگز مباش آتش سوزان سپند باش - خود را بسوز و دفع هزاران گزند باش

شماره ۵۰: این پرده‌های حسن نظر تیره می‌کند - یک پرده بر جمال خود از آفتاب پوش

شماره ۵۱: گر شوی نکهت‌شناس نکهت‌ گیسوی خویش - از گریبان گل و سنبل بدزدی بوی خویش

شماره ۵۲: ای روی تو را ترجمه دین مصحف - وز خال و خطت یافته تزیین مصحف

شماره ۵۳: نخستم بند بردارید از پا چون بسوزیدم - که همچون شعله یک ساعت به کام خویشتن افتم

شماره ۵۴: لبی کز نازکی بار تبسم بر نمی‌تابد - به خون غلطم که امروزش به دشنام آشنا کردم

شماره ۵۵: شب که غمهای تو را پرده‌نشین می‌کردم - از تبسم لب زخمی نمکین می‌کردم

شماره ۵۶: دوش تقلید جرس کردم و صد قافله سوخت - آه اگر ناله پریشان‌تر از این می‌کردم

شماره ۵۷: زبون دردپرستان زلف یار شدم - نه صید دوست که صید دل فگار شدم

شماره ۵۸: من نه شایسته بسمل نه سزاوار قفس - به چه امید در این دام گرفتار شدم

شماره ۵۹: با یار به سیر هند آماده شدم - برگشتم و زین تعلق آزاده شدم

شماره ۶۰: چمن پیرای صبحم کیمیای خار و خس دارم - به هر شاخ ترنجی آفتابی پیش‌رس دارم

شماره ۶۱: نوبهارا به شمیم گل عیشم مفریب - که من این ناله زار از دل خرم دارم

شماره ۶۲: خار ترم که تازه ز باغم دروده‌اند - محروم بوستانم و مردود آتشم

شماره ۶۳: مختصر دستی که ما را بود صرف باده شد - گر خدا روزی کند دست دگر بر سر زنم

شماره ۶۴: کشته بگذارید امشب اندر این میدان مرا - یک شبیخون دگر بر تیغ قاتل می‌زنم

شماره ۶۵: تازه سازم روشن نامه طرازی پس از این - ناله‌ای چند به هر سطر سیه‌پوش کنم

شماره ۶۶: جان اگر از ناتوانی بر لب آید باک نیست - ناله‌ام از ضعف اگر بر لب نیاید چون کنم

شماره ۶۷: جرم ما گر باده‌آشامی‌ست مستی جرم کیست - عکس لعل خویش را ما در شراب افگنده‌ایم

شماره ۶۸: ما زهر قاتلیم فصیحی نه شهد ناب - مرد طپانچه خوردن بال مگس نه‌ایم

شماره ۶۹: ز ما یوسف پرستیدن ادب نیست - بیا تا چاه کنعان را پرستیم

شماره ۷۰: ما بت نه ز اندیشه معبود شکستیم - آرایش بتخانه ما بود شکستیم

شماره ۷۱: روشنگری آینه دل کردیم - وآنگاه به روی تو مقابل کردیم

شماره ۷۲: ما توأمیم با گل رعنا در این چمن - از خون پریم و رنگ به بیرون نمی‌دهیم

شماره ۷۳: گر گل نصیحتت نپذیرد در این چمن - باری به ناله‌ای مدد عندلیب کن

شماره ۷۴: رنگ جسمانی‌ست بر سیمای ابر نوبهار - ورنه خون بایست بر خاک شهیدان ریختن

شماره ۷۵: بر دو عالم دامن همت توان افشاند لیک - همت آزاده را ننگ‌ست دامان داشتن

شماره ۷۶: چون نعش من برند برون از سرای من - محنت برهنه‌پای دود از قفای من

شماره ۷۷: شهید عشق تو را راه کعبه مقصود - کسی نشان ندهد جز سر بریده او

شماره ۷۸: ای دل از آن دهن طمع خام می‌کنی - خود را برای هیچ چه بدنام می‌کنی

شماره ۷۹: ای که درد دل خونین‌کفنی می‌شنوی - خبر از درد نداری سخنی می‌شنوی

شماره ۸۰: حدیث شوخ لعلت نازک افگارش کنم ترسم - مگر آهسته آن لب را تبسم‌وار بگشایی

شماره ۸۱: ز خود کنار همه عمر می‌توان کردن - به این امید که شاید تو در میان آیی