پیمانهٔ مِیْ جویان، رفتم سوی میخانه

بیرون نروم زانجا، پر ناشده پیمانه

شیخان مناجاتی، رندان خراباتی

جویند ترا جانا، در کعبه و بتخانه

در میکده سر مستم، از ننگ خودی رستم

نوشم قدح باده، با نعره مستانه

شد جام مِیَم قاتل، جز این چه کند حاصل؟

چون یار قدح دارد، با عاشق دیوانه

واعظ به سر منبر، گوید همه از کوثر

من مست و بَرَد خوابم، زین بلعجب افسانه

تو هم گل بستانی، هم شمع شبستانی

هم روز منت بلبل، هم شب شده پروانه

فانی سخنم بشنو، جویای خرابی شو

در گنج نشد معمور، کس ناشده ویرانه