شد فکلم چرک و کتم شد کثیف

مشت جماعت کلهم کرده قیف

«ژندره» شد این کراوات ظریف

(نم دو دیو) زین حرکات عفیف

بیرق جمهوری اگر شد نگون

جان وی از پیری او شد برون

غصه نخور‌، می‌زنم «انژکسیون»

زنده شود لیک به حال جنون

من که یکی فعله‌ام، ای کردگار

صحبت جمهور‌، مرا کرده خوار

شد شب عیدی، جگرم داغدار

طفلک من، مانده به زیر آوار

بیرق قرمز جگرم کرد خون

رفت جگرگوشه ز دستم برون

دولت ما گشته دچار جنون

شکر که آخر علمش شد نگون

من که یکی لشخور آزاده‌ام

بهر فروش وطن، آماده‌ام

لنگ بود امشبه، عراده‌ام

در پی این تازه لش افتاده‌ام

«جغدکی» آنجا سر تابوت بود

از سخن لشخوره، مبهوت بود

نوحه‌کنان در طلب قوت بود

عاشق سرداری ماهوت بود

لاشخوران جانب لش پر زدند

از غم این فاجعه بر سر زدند

بر سر و بر سینه مکرر زدند

چنگ به تابوت پر از زر زدند

یک سگ بیچاره، عقب مانده بود

دیرتَرَک نوحهٔ خود خوانده بود

زوزه‌کنان در پی لش رانده بود

بوی لشش معده گدازنده بود

دید یکی زارعک لخت عور

لش‌کشی لاشخوران را ز دور

گفت که ای مست شراب غرور

حسرت جمهور ببر سوی گور