شنیدم که در ثلعبیه ز راه

تنی دو رسیدند نزدیک شاه

یکی نوجوانی چو سرو بلند

دگر مادر پیر آن ارجمند

بگفتند شاها بسی سال هست

که هستیم ماهر دو عیسی پرست

چو دیدیم این فر و جاه تو را

همان حشمت و دستگاه تو را

پژوهش نمودیم و بشناختیم

به اخلاص زی درگهت تاختیم

که هرچ آن تو خواهی بدن بگرویم

به دست تو هر دو مسلمان شویم

چو این زان دو دارای ایمان شنود

مرآن هردو تن را مسلمان نمود

گمانم که آن نوجوان گزین

وهب بود با مادر پاکدین

شنیدم ز دانشوری نیکخواه

یکی خیمه درمنزلی دید شاه

پژوهش نمود از خداوند آن

یکی گفت کای رهبر انس و جان

خداوند این خیمه ترسا بود

به آیین و دین مسیحا بود

جوانی ست با مام پیر و عروس

که بر شیر- درمردی آرد فسوس

به یال و برشیر و بالای سرو

به نیرو چو پیل و به جستن تذرو

شهنشه بدو گفت: بردار گام

زمن بازگو آن جوان را پیام

که فرمود نوباوه ی بو تراب

تو را گر به خیمه درون هست آب

یکی جام پر آب نزد من آر

که تا نوشم آن آب شیرین گوار

سخن ها که آن مرد از شه شنفت

برفت و بدان نوجوان بازگفت

زگوینده چون نوجوان این شنید

چو باز شکاری زجا بر پرید

زخرگه سوی شاه شد رهنورد

به دستش یکی جام پر آب سرد

خم آورد بالا برشهریار

چو شاخ صنوبر زباد بهار

چو لختی برشاه پوزش نمود

بدو گفت بعد ازسلام و درود:

که ای تا جور خسرو نیک نام

بفرما چه نامی و مرزت کدام؟

که پیداست ازتو شکوه مهی

همان شوکت و فر شاهنشهی

شهنشه بدو گفت نام و نژاد

چو آگه شد آن راد روشن نهاد

چنین گفت: کای دادگر شهریار

یکی رازم دارم بدان گوش دار

منم نامداری زخیل عرب

که فرخ پدر کرده نامم وهب

خود و مادر پیر و جفت جوان

به دین مسیح ایم بسته میان

یکی خواب دوشم هم آغوش گشت

چو بیدار گشتم فراموش گشت

تو گر بازگویی همان خواب من

به دین تو آییم ما هر سه تن

خداوند دین چون ازو این شنفت

به پاسخ چنین گوهر راز سفت

که چون خواب دوش ازسرت بردهوش

تو گفتی که رفت از تنت تاب و توش

بدیدی همان دم به بیدار خواب

درخشان رخ عیسی کامیاب

تو را گفت: کای مرد فرخ تبار

به شایسته اندرز من گوش دار

سپیده چو ازمهر گردون نورد

شود روی گیتی چو یاقوت زرد

رسد اندر این دشت با زیب و فر

گزین سبط پیغمبر (ص) تا جور

تو کیش ورا کن زجان اختیار

هر آنچ آن بفرمایدت گوش دار

که اوی است فرمانگذار جهان

به حق رهنما آشکار و نهان

سرخود نما گوی چوگان اوی

بکن جان خود برخی جان اوی

ز فرمان ورایش اگر بگذری

نبینی به دیگر جهان برتری

مرا نزد جدش کنی شرمسار

شود ازتو بیزار پروردگار

چو بشنید ازشاه دین این جوان

برآورد ازدل خروش و فغان

هم اندر زمان دست شه داد بوس

برفت و بیاورد مام و عروس

به دست شهنشاه دین آن سه تن

مسلمان شدند اندر آن انجمن

پس آنگه به همراه یاران شاه

سوی دشت محنت سپردند راه

درود خدا برتن و جانشان

همان گوهر پاک و ایمانشان