ابن یمین » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۶۰ چون زلف بنفشه را صبا داد شکن دم بی می لاله رنگ گلبوی مزن خاصه بمضاحک اندر آمد بلبل وز خنده بماند غنچه را باز دهن
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شعر به زیبایی و دلربایی زلف بنفشه اشاره دارد که باد صبا آن را به بازی گرفته است. همچنین بیان می‌کند که در لحظه‌ای خاص، گل لاله بدون شراب رنگش را از دست می‌دهد. بلبل با خوشحالی به ماجرا وارد می‌شود و از شادی، غنچه را به خنده می‌آورد.
هوش مصنوعی: وقتی که نسیم صبحگاهی زلف بنفشه را به هم می‌ریزد، دم نمی‌زنید و به گل سرخ با رنگ لاله نپردازید.
هوش مصنوعی: بلبل با خنده و شوخ‌طبعی به باغچه آمد و باعث شد بغچه گل، از خوشحالی دهانش باز شود.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
سیب و گل و سیم دارد آن دلبر من
سیبش زنخ و گل دو رخ و سیمش تن
بنگر به رخ و دو زلف آن سیم ذقن
تا لاله به خروار بری ، مشک به من
افتاده منم به گوشهٔ بیتِ حَزَن
غمهای جهان مونس غمخانهٔ من
یا رب تو به فضل خویش دندانم را
بخشای به روح حضرت ویس قَرَن
پیچان درختی نام او نارون
چون سرو زرین پر عقیق یمن
نازنده چون بالای آن زاد سرو
تابنده چون رخسار آن سیمتن
شاخش ملون همچو قوس قزح
[...]
ای دوست بجملگی تو را گشتم من
حقا که دراین سخن نه ذوق است و نه فن
گر تو ز خودی خود برون جستی پاک
شاید صنما بجای تو هستم من
عضوی ز تو گر دوست شود با دشمن
دشمن دو شمر تیغ دو کش زخم دو زن
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.