سر افاضل عالم امام عبدالحی

ز هی بخامه گهر پاشتر ز ابر مطیر

ز اهل فضل توئی آنکه در مراتب شعر

رسیده ئی بکمال و گذشته ئی ز اثیر

توئی که خامه زر پیکرت بغواصی

میان ببست و برآورد در ز لجه قیر

سپهر اگر چه هزاران هزار دیده گشاد

بجز بدیده احوال ترا ندید نظیر

ز غیرت سخن خوشترت ز شیر و شکر

شود گداخته حاسد چو شکر اندر شیر

هنرورا بادای حقوق و مدحت تو

ضمیر ابن یمین گر همی کند تقصیر

به بیش ازین نرسد خاطر مشوش او

تو از بزرگی خود در گذار و خورده مگیر