دست در حلقه ی آن زلف دو تا نتوان کرد

تکیه بر عهد تو و باد صبا نتوان کرد

غیرتم کشت که محبوب جهانی لیکن

روز و شب عربده با خلق خدا نتوان کرد

من چه گویم که ترا نازکی طبع لطیف

تا به حدی است که آهسته دعا نتوان کرد

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

شمشاد سایه پرور من از که کمتر است؟

از آستان پیر مغان سر چرا کشم

دولت در این سرای و گشایش در این در است

در کوی ما شکسته دلی میخرند و بس

بازار خود فروشی از آن سوی دیگر است

یک قصه بیش نیست غم عشق واین عجب

کز هر زبان که می شنوم نامکرر است

ما آبروی فقر و قناعت نمی بریم

با پادشه بگوی که روزی مقدر است

ای نازنین پسر تو چه مذهب گرفته ای

کت خون ما حلال تر از شیر مادراست

عارفی کو که کند فهم زبان سوسن

تا بپرسد که چرا رفت و چرا باز آمد

مخفت ای دیده چندان غافل و مست

چو هشیاران برآور در جهان دست

که چندان خفت خواهی در دل خاک

که فرموشت کند دوران افلاک

دایم دل خود به معصیت شاد کنی

چون غم رسدت خدای را یاد کنی

دنیا زتو رفته وترا دعوا ترک

گنجشک پریده را چه آزاد کنی؟

با فاقه و فقر همنشینم کردی

بی مونس و بی یار غمینم کردی

این مرتبه ی مقربان در تو است

آیا به چه خدمت این چنینم کردی؟

به چشمی ناز بی اندازه کردن

به دیگر چشم عهدی تازه کردن

عتابش گرچه می زد شیشه بر سنگ

عقیقش نرخ می پرسید در جنگ

دو شکر چون عقیق آب داده

دو گیسو چون کمند تاب داده

خم گیسوش آب از دل کشیده

به گیسو سبزه را بر گل کشیده

شده گرم از نسیم مشک بیزش

دماغ نرگس بیمار خیزش

چه خوش باشد در آغاز جوانی

دو دلبر را به هم سودای جانی

گه از ابرو عتاب آغاز کردن

که از مژگان بیان راز کردن

گهی از دور باش غمزه راندن

گهی از گوشه های چشم خواندن

فشرده عشق در دل ها قدم سخت

خرد برده به صحرای عدم رخت

درون جان خیال زلف و بالا

چو دزد خانگی جاسوس کالا

می تلخ است جور گلعذاران

که هر چندش خوری باشد گواران

بیا که قصر امل سخت سست بنیاد است

بیار باده که بنیاد عمر بر باد است

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود

ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است

چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب

سروش عالم غیبم چه مژده ها داده است

که ای بلندنظر شاهباز سد ره نشین

نشیمن تو نه این کنج محنت آباد است

ترا ز کنگره ی عرش می زنند صفیر

ندانمت که در این دامگه چه افتاده است

غم جهان مخور و پند من مبر از یاد

که این لطیفه ی نغزم و زهروی یاد است

حسد چه می بری ای سست نظم بر حافظ

قبول خاطر و لطف سخن خدا داد است

بحری است بر عشق که هیچش کناره نیست

آنجا جز آن که جان بسپارند چاره نیست

آن دم که دل به عشق دهی خوش دمی بود

در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست

ما را به منع عقل مترسان و می بیار

کاین شحنه در ولایت ما هیچ کاره نیست

فرصت شمر طریقه ی رندی که این نشان

چون راه گنج بر همه کس آشکاره نیست

نگرفت در تو گریه ی حافظ به هیچ روی

حیران آن دلم که کم از سنگ خاره نیست

چون درد دلی گویم در خواب کنی خود را

این درد دل است آخر افسانه نمیگویم

گر علم لدنی همه از برداری

سودت نکند چو نفس کافر داری

سر را به زمین چه مینهی بهر نماز

آن را به زمین بنه که در سرداری

خوشحال مجردی جهان پیمائی

وز نیک و بد زمانه بی پروائی

خورشید صفت سیرکنان در عالم

هر روز به منزلی و هر شب جائی

عشق آمد و گرد فتنه بر جانم بیخت

صبرم شد و عقل رفت و دانش بگریخت

زین واقعه هیچ دوست دستم نگرفت

جز دیده که هر چه داشت در پایم ریخت

در ره عشق نشد کس بیقین محرم راز

هر کسی برحسب فهم گمانی دارد

زاهد ظاهر پرست از حال ما آگاه نیست

در حق ما هر چه گوید جای هیچ اکراه نیست

بر در میخانه رفتن کار یک رنگان بود

خود فروشان را به کوی می فروشان راه نیست

هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست

ور نه تشریف تو بر بالای کس کوتاه نیست

شد خاک قدم طوبی، آن سروسهی قدرا

ما اعظمه شأنا، ماارفعه قدرا

ای پیکر روحانی از زلف بنه دامی

در قید تعلق کش، ارواج مجرد را

من زنده و تو خیزی، خون دگران ریزی

هر لحظه از این غصه خواهم بکشم خود را

اندر آن معرض که خود را زنده سوزند اهل درد

ای بسا مرد خدا کو کمتر از هندو زنی است

اگر صد سال مانی ور یکی روز

بباید رفت از این کاخ دل افروز

چه خوش باغی است باغ زندگانی

گر ایمن بودی از باد خزانی

خوش است این کهنه دیر پر فسانه

اگر مردن نبودی در میانه

از آن سرد آمد این کاخ دلاویز

که چون جا گرم کردی، گویدت خیز

عشقبازان که تماشای نگار اندیشند

ننگشان باد اگر زانکه زعار اندیشند

کسوت مردم عیار بر آن قوم حرام

که در اندیشه ی گنج اند و زمار اندیشند

آذری از گل این باغ به بوئی نرسند

نازکانی که زآزردن خار اندیشند