چه واجم هر چه واجم واته‌شان بی
سخن از بیش و از کم واته‌شان بی
بدریا مو شدم گوهر برآرم
هر آن گوهر که دیدم واته‌شان بی
|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات |
|
|
راهنمای نوار ابزار |
|
|
پیشخان کاربر |
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر |
|
|
اعلان‌های کاربر |
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه) |
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور |
|
|
لغزش به پایین صفحه |
|
|
لغزش به بالای صفحه |
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش |
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط |
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور |
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور |
|
|
نشان کردن شعر جاری |
|
|
ویرایش شعر جاری |
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری |
|
|
شعر یا بخش قبلی |
|
|
شعر یا بخش بعدی |
چه واجم هر چه واجم واته‌شان بی
سخن از بیش و از کم واته‌شان بی
بدریا مو شدم گوهر برآرم
هر آن گوهر که دیدم واته‌شان بی
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از تلاش خود برای بیان احساسات و افکارش سخن می‌گوید. او می‌گوید هر چه تلاش کند، کلمات و مفاهیم او نتوانسته‌اند به درستی احساساتش را منتقل کنند. او خود را به دریا تشبیه می‌کند که از آن گوهرهای ناب را استخراج می‌کند، اما به نظر می‌رسد هر چه بیشتر تلاش می‌کند، هنوز هم موفق به بیان کامل احساساتش نمی‌شود. به این ترتیب، او می‌خواهد بگوید که بهترین جواهرات درونش را نمی‌تواند به بیان بیاورد.
هوش مصنوعی: هر چه می‌گویم، بیهوده است و آنچه در دل دارم، بدون حرفی از زیاد و کم است و تنها در دل خود نگه می‌دارم.
هوش مصنوعی: به دریا می‌روم و هر گوهری که ببینم را از آن بیرون می‌آورم، هرچند آنها را به من نشان ندهند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.