هوش مصنوعی: این شعر درباره زیبایی و جذابیت خاصی است که شخصی به نام "لعل" دارد، که روح و جان را پرورش می‌دهد. شاعر به این نکته اشاره می‌کند که چگونه عاشقان بسیاری، از جمله خود او، هر بار با دیدن زلف این شخص، احساس شور و شوق می‌کنند و سر خود را به زلف او می‌آویزند. در واقع، شعر نشان‌دهنده عمق عشق و تأثیر زیبایی معشوق بر عاشقان است.
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره زیبایی و جذابیت خاصی است که شخصی به نام "لعل" دارد، که روح و جان را پرورش می‌دهد. شاعر به این نکته اشاره می‌کند که چگونه عاشقان بسیاری، از جمله خود او، هر بار با دیدن زلف این شخص، احساس شور و شوق می‌کنند و سر خود را به زلف او می‌آویزند. در واقع، شعر نشان‌دهنده عمق عشق و تأثیر زیبایی معشوق بر عاشقان است.
هوش مصنوعی: ای خاصیت زیبای تو که روح را زنده می‌کند، تا چه زمانی می‌خواهی از گیسوی تو بهره‌برداری کنم؟
هوش مصنوعی: من همچون دو هزار عاشق بی‌پایه و اساس، هر لحظه در دل خود شانه‌های موی تو را بر گردن می‌آویزم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
آزار ترا گرچه نهادم گردن
غم خورد مرا غمم نخواهی خوردن
از محتشمی نیست مرا آزردن
تو محتشمی مرا چه باید کردن
یارب گل دینم از پژمردن
در عصمت خود دار گه جان بردن
در دل دارم میوه دل پروردن
ایمن کنم از خزان کافر مردن
ای دل چو نمی‌نهد سپهرت گردن
نتوان به خروش و زور بخت آوردن
بر من چه بود جز که به کف خون خوردن
دیگر چه کنم دلا چه دانم کردن
ای دل غم را نهاد باید گردن
خو با غم روزگار باید کردن
شادی چه کنی که آن بعمری باشد
غم خور که همه وقت توانی خوردن
شمع آمد و گفت: کار باید کرد
تادر آتش بر بفرازم گردن
صد بار اگر سرم ببرند از تن
من میخندم روی ندارد مردن
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.