نمود حق نه چیزی هست بازی

تو این دم در تمامت سرفرازی

تو قدر خود بدان و سر نگهدار

ببین نامت چه چیزی گفت جبّار

از این گندم حذر میکن دمادم

ببین تا حق چه گفتست گفت آدم

که تو زان منی من زان تو باش

ولی گر با منی با خویشتن باش

در این جنات اگر خواهی که باشم

حقیقت تخم نیکوئی بپاشم

بمردی بگذر از گندم حذر کن

پس آنگه سوی من کلّی نظر کن

که تا باشیم با هم جاودانه

نگیرد هیچکس بر ما بهانه

همه حوران در اینجامان ندیمست

خدای ما کریمست و رحیمست

اگر خواهی که مانی جاودانی

پذیری پند من اکنون تو دانی

بدو گفت آدم ای جان و دل من

بمن بگذار اینجا مشکل من

نه حق با من چنین اسرار گفتست

ولی با کس نه این اسرار گفتست

بمن بگذار من به از تو دانم

نکو گفتی بگو جان جهانم

سبک آدم ورا بگرفت محکم

نمود اندر کشید اینجای آدم

در آغوشش گرفت آن نور قدرت

دمادم بود اندر عین رحمت

برویش سر نهاد آن روی آنجا

شدند از عشق کل یکسوی آنجا

بجز دیدن که ایشان را لقا بود

نمود هر دو از عین بقا بود

گمان اینجا مبر ای دوست دریاب

تو در مغز حقیقت پوست دریاب

عزازیل دژم چون دید احوال

بیامد بر درِ جنّت دگر حال

کنون بشنو تو اسرار نهانی

اگرمردی رهی این سر بدانی

چنان ابلیس بر درگاه میبود

که بر احوالشان آگاه میبود

قضا را مار با طاووس رخشان

بدید آنجای ایشان هر دو دربان

برفت ابلیس و با ایشان شدش دوست

ببین کاسرارم اینجا مغز شد پوست

تو دیگر میندانی سرّ اسرار

ولی تو کی بدانی جز که گفتار

بر تو چون حکایت باشد این را

ندانی تو بیان عین الیقین را

چو تو این سرّ حق را قصّه دانی

همی ترسم که اندر غصّه مانی

مدان این قصّه را مانند صورت

که مانی خوار سرگردان صورت

اگرچه قصّه خواند این حق تعالی

نمودی کرد این اسرار ما را

ولیکن قصّه در عالم بسی دان

پراکنده بسی با هر کسی دان

حقیقت قصّه چون بسیار گفتند

همه اندر بیان بیکار گفتند

مگو بسیار اگر گوئی نکو گوی

نه هر چیزی که میآید فرو گوی

نمیگنجد در این قصه چه و چون

ز بیچونست این اسرار بیچون

نه بازیچه است این اسرار بیچون

نمیگنجد در این قصّه بدان چون

ز بیچونست این اسرار تحقیق

کسی کو را بود از دوست توفیق

بداند این نمودار از کجایست

حقیقت عین گفتار از کجایست

ببازی نیست این دنیا نظر کن

ز بازی بگذر و خود را خبر کن

نه حق گفتست این اسرار با تو

درآید این همه گفتار با تو

که تا دانی که چونست زندگانی

کنی تو روزی اندر دهر فانی

ز بهر تو تمامت انبیا را

فرستادست چندین پیشوا را

مدان این پیشوایان را تو بازی

وگرنه در تف عزت گدازی

همه تورات با انجیل و فرقان

ز بود حکمت اینجاگاه بر خوان

همه اینجایگه سرّ کلامست

که حق گفتست و یک معنی تمام است

ولی آن سر که گفت در عین قرآن

همه درج است اندر ذات سبحان

چو حق اینجاست اینجا رخ نمودست

در اسرار معنی برگشودست

نه بستست این در و در اندرون باش

تو درمعنی قرآن ذوفنون باش

تو هر سرّی که از قرآن بیابی

یقین میدان که ایمن از عذابی

هر آن کو سرّ قرآن یافت اینجا

برون شد از خود و بشتافت آنجا

هر آن کو سرّ قرآن باز دید او

چو آدم عزّت و هم ناز دید او

هر آن کو سرّ قرآن باز داند

همیشه از زبان گوهر فشاند

هر آن کو سرّ قرآن باز دانست

یقین انجام با آغاز دانست

حقیقت جوهر قرآن خدایست

که او مر جمله کل را پیشوایست

حقیقت جوهر قرآن ز نورست

که مؤمن دائماً زو با حضورست

حقیقت جوهر قرآن بقایست

که در خواندن ترا عین لقایست

همه جا اوست و او از جای خالی

تعالی اللّه زهی نور معالی

چو او رانیست جای و در سراپای

توانی یافت جاویدش همه جای

جهان گر اوّل و گر آخر آمد

وگر باطن شد و گر ظاهر آمد

چه میپرسی ز باطن یا چه ظاهر

چه میگوئی، چه اوّل یا چه آخر

چو ذاتش ظاهر و باطن ندارد

صفاتش اوّل و آخر ندارد

مکان را ظاهر وباطن نماید

زمان را اوّل و آخر نماید

مکان چون نیست اینجا و زمان هم

نه وصفش میتوان کردن نه آن هم

عدد گردد حقیقت ان اَحَد خاست

ولی اینجا نیاید جز خدا راست

یقین دان آنچه رفت و بیشکی دان

هزار و یک چو صد کم از یکی دان

چو ابری چشمه دارد صد هزاران

عِدد از چشمه خیزد نی ز باران

وجود بی نهایت سایه انداخت

نزول سایه چندین مایه انداخت

وجود سایه چون دریافت آن خاست

که خود را بی نهایت آورد راست

چو اصلش بی نهایت بود او نیز

وجود بی نهایت خواست یک چیز

ولی بر بی نهایت هیچ نرسید

از این نقصان بدو جز هیچ نرسید

بسنجید و نبودش هیچ چاره

شد القصّه ز نقصان پاره پاره

چو هر پاره از او سوئی برون شد

چنین گشت و چنان و چند و چون شد

اگر هستی تو اهل پردهٔ راز

بگویم اوّل و آخر به تو باز

وجودی در زوال و حدّ و غایت

فرو شد در وجود بی نهایت

حقیقت جوهر قرآن در او بین

ورا گر مرد رازی رهنمون بین

حقیقت جوهر قرآن طلب کن

وجود جزء و کل شیی سبب کن

حقیقت جوهر قرآن تو دریاب

اگر مردی مرو هرگز از این باب

حقیقت جوهر قرآن چو جانانست

که اینجاگه ترا پیدا و پنهانست

ز نور او بری ره تا بر دوست

کند مغزت دراینجا جملگی پوست

ز نور او همه آفاق نورست

ولی بدبخت از این اسرار دورست

ز نور او زمین و آسمانست

ز دید او مکین وهم مکانست

ز نور او تمامت هست روشن

بدان گرد انست این گردنده گلشن

ز نور او اگر بینی عنایت

براندازی زمین و آسمانت

ز نور اوست اینجا جمله زنده

اگر مرد رهی میباش بنده

بجان شو بندهٔ فرمان خالق

مخسب ای دوست اندر وقت فالق

ز خواب بیخودی بیدار حق شو

مر این اسرار ز اللّه بشنو

نفخت فیه اندر صبح یابی

اگر صبحی بنزد او شتابی

نماید صنعت اینجا کم تمامی

بیابی در دو عالم نیکنامی

بوقت صبحدم ذرّات عالم

زنند هر لحظه اینجاگه از آندم

کند زنده همه ذرّات دنیا

کسی باید که باشد عین مولا

شود آدم در آن دم عین جنّات

ببیند در زمان او جوهر ذات

هوای دوست آرد در دل و جان

ببیند هم به از صد راز پنهان

بجز جانان نگنجد در ضمیرش

که جانان باشد اینجا دستگیرش

بقول و فعل شیطان سر نتابد

که تا آن دم بهشت کل بیابد

مخور بل کم خور ای بیچاره مانده

درون خانه و آواره مانده

مگو تا چند اندر خورد باشی

از آن حق را نه اندر خورد باشی

چنین از بهر یکتا نان گندم

کنی خود را تو اندر جان جان گم

کند زنده همه ذرات دنیا

کسی باید که باشد عین تقوی

چنین از بهرنفست سرنگونی

فرومانده چنین زارو زبونی

هوا و نفس تو از بهر شهوت

ترا انداختند از بهر قربت

ز بهر نان شود ننگ دو عالم

کز این اسرار یابی سرّ آدم

بگو تا چند تو دیوانه باشی

از آن حضرت همی بیگانه باشی

بگو تا چند خود را بشکنی تو

که چون ابلیس در ما ومنی تو

چو شیطان بر در جنّت مقیم است

حذر کن ز آنکه شیطان رجیم است

تو اندر خلوتی و عین جنّات

نمود حور بنگر جمله ذرّات

ترا معشوقه خوش در بر نخفته

ترا اسرار از خاطر برفته

دیت پیدا بکرده حق تعالی

مکن چندین بخود اینجا جفا را

چه گفتست و چگویم تا بدانی

که داند سرّ این راز نهانی

برون شرع هرگز تو نیابی

اگر از نور در شرعش شتابی

بنور شرع و نور حق قرآن

بیابی این معّما سخت آسان

ولیکن این بیان واصلانست

کسی کین سرّ بداند واصل آنست

کسی کین سر بدید و این صفا یافت

بنورِ شرعِ پاکِ مصطفی یافت

نیامرزاد یزدانش بعقبی

که گوید فلسفه زین شیوه معنی

چو او برخاست ز آنجا با عدم شد

چه افزود اندر آن کوه و چه کم شد

از آنجاکین همه آمد بصدبار

بدآنجا باز گردد آخر کار

همه آنجا به رنگ پوست آید

ولی اینجا برنگ دوست آید

کلام اللّه اینجا صدهزارست

ولی آنجا بیک رنگ آشکارست

همه آنجا برنگ خویش باشد

ولی اینجا هزاران بیش باشد

همه اینجایگه یکسان نماید

که هر اینجایگه شد آن نماید

اگرچه جمله یک، گر صد هزارست

بجز یک چیز آنجا آشکارست

اگر گوئی عدد بس چیست آخر

شد و آمد برای کیست آخر

جواب تو بس است این نکته پیوست

که کوران فیل میسودند با دست

یکی خرطوم سود و دیگری پای

همه یک چیز را سودند یکجای

چو وصفش کرد هر یک مختلف بود

ولیکن فیل در کل متّصف بود

اگر یک چیز گوناگون نماید

عجب نبود چو بوقلمون نماید

عدد گر مینماید تو مبین آن

که توحیدست در عین الیقین آن

تو هم یک جزوی و هم صد هزاری

دلیل از خویش روشنتر نداری

عدد گر غیر خود گوئی روایست

ولی چون عیب خود بینی خطایست

هزاران قطره چون در چشمم آید

اگردریا نبینم چشمه آید

ز باران قطره گر آید نماید

چو در دریا رود دریانماید

اگر تو آتش و گر برف بینی

همه قرآنست گر صد حرف بینی

اگرچه بر فلک صد گونه شمعند

برنگ آفتاب آن جمله جمعند

مراتب کان در ارواحست جاوید

چو صد شمعست پیش قرص خورشید

اگر روحی بود معیوب مانده

بباشد همچنان محجوب مانده

ز جای دیگر است اینگونه اسرار

ندارد فلسفی با این سخن کار

کسی کین دید هم از مصطفی دید

در اینجا جملگی عین لقا دید

ولی گر ره کنی در پردهٔ راز

همه ذرّات را بینی تو آغاز

همه مانند تو درگفتگویند

همه همچون تو اندر جستجویند

همه اسرار در اینجا طلبکار

همه کارش شده در عین پرگار

همه جویا و در جانان رسیده

جمال روی جانان خود بدیده

همه ذرات درجانان رسیدند

تمامت روی جانان باز دیدند

ولی نایافتند آن راز اوّل

که بودند اندر اینجاگه معطّل

جمال روی جانان را کسی دید

که او از خود طمع اینجای برید

چو من با او نماندش زین صور او

نظر کردش ابی زیر و زبر او

درون جان رسید و بعد از آن یار

نمودش روی بی دیدار هر چار

طبایع محو شد از دیدن او را

گذشت از پردهٔ دل تو بتو را

یکایک محو کرد و برفکند او

رهائی یافتست از عین بند او

یکایک برفکند و گشت واصل

وِرا در بی نشانی گشت حاصل

عیان یار را کُل بی نشان دید

نه آن کو جسم و جان را در میان دید

چو ظلمت رفت نور آید پدیدار

درون جان حضور آید پدیدار

چو ظلمت رفت و آمد صبحگاهی

بیابی آن زمان سرّ الهی

وجودت ظلمت آباد جهانست

ولکین آفتاب عین جانست

از این ظلمت گذر کن تو بیکبار

حجاب ظلمتت از پیش بردار

ز ظلمت دور شو تا نور گردی

تو چون آدم ز حق مشهور گردی

از این ظلمت سرای حُسن فانی

گذر کن تا شوی سوی معانی

بمعنی نور بینی در دو عالم

ز معنی برگشائی سرّ آدم

ز معنی از صور تو دور افتی

عیان در عالم پرنور افتی

ز معنی کاملان ره باز دیدند

حقیقت سوی آن حضرت رسیدند

ز معنی فاش شد اسرار ز ایشان

ز معنی بازدانی جان جانان

ز معنی روشنی جان ببینی

درون خورشید جان رخشان ببینی

ز معنی بازیابی ابتدایت

ز معنی گر شوی از انتهایت

ز معنی فاش گردانی همه راز

حجاب از ذات اندازی عیان باز

ز معنی دان اگر دانی صفاتت

عیان گرداند اینجا نور ذاتت

به معنی حق تعالی با تو پیوست

ز معنی بود اجسان تو بربست

ز معنی این همه آمد پدیدار

کسی کو هست معنی را طلبکار

به معنی کو شد و معنی بیابد

اگر از جان سوی معنی شتابد

به معنی هر دو عالم باز بیند

عیان او سرّ آدم باز بیند

به معنی زنده شو درعالم کل

که اینجاگه توئی مر آدم کل

به معنی از همه افلاک بگذر

ز جان اعیان عین ذات بنگر

به معنی بگذر از خورشید و انجم

که در دریای ذات آئی عیان گم

به معنی بگذر از بود وجودت

بحق بنگر حقیقت بود بودت

هزاران نقش بر یک ظل هستند

ولی چون زان نبد در هم شکستند

در آنوحدت دوعالم راشکی نیست

که موجود حقیقت جز یکی نیست

چه گویم چون نمیدانم دگر هیچ

همه اوست و همه اوست و دگر هیچ

نمیآمد اَحَد در دیدهٔ تو

عَدَد اندر اَحَد در دیدهٔ تو

چو تو بر قدر دید خویش بینی

یکی را صد هزاران بیش بینی

اگر اَحوَل عَدَد را در اَحَد دید

غلط دیدست اوچون در احد دید

ترا خوانم اگر خوانی دگر نه

ترا دانم اگر دانی دگر نه

هم از خود سیرم و از هر دو عالم

ترا میبایدم واللّه اعلم

به معنی بگذر از کون و مکان تو

ببین اعیان جانان رایگان تو

به معنی گر خدا را باز بینی

وجود انجام با آغاز بینی

به معنی جمله مردان ره سپردند

ز بود خود بیکباره بمردند

به معنی جملگی دیدار دیدند

نظر کردند خود را یار دیدند

به معنی تن عیان با جان شد اینجا

عیانشان جملگی جانان شد اینجا

به معنی در صفات اینجایگه ذات

بدیدند بی یکی در دید ذرّات

به معنی گر کلاه عشق خواهی

بدان ای جان که اینجاگه تو شاهی

به معنی گر شوی از جمله آزاد

ز تو باشد حقیقت جمله آباد

به معنی باز بین ذات حقیقی

نظر کن عین آیات حقیقی

به معنی ذات شو در سینهٔ خویش

از این معنای روحانی بیندیش

که حق در سینهٔ دل بازیابی

از این معنی نظر دل بازیابی

خدا در بود جان داری بیندیش

حجاب آخر دمی بردار از پیش

نمیبینی تو آدم در درونت

خدادر عقل کل شد رهنمونت

ز فرمان خدا دوری گزیدی

از آن عین حقیقت میندیدی

زهی عاقل که خود عاقل شماری

برو کز عقل کل بوئی نداری

چرا دم میزنی مانند مردان

نداری هیچ بوئی تو از ایشان

نشان صادقان هم بی نشانیست

که بی نقشی عیان جاودانی است

ترا بوئی از ایشان نیست پیدا

چرا تو میکنی بسیار غوغا

براه عزت مردان نرفتی

چوحیوان دائماً خوردی و خفتی

براه راستان رو دائما هان

وجودت از بلا و رنج برهان

براه راستان آئی بمنزل

چرادرماندهٔ در عین این گِل

براه راستان سوی بهشت آی

گره یکبارگی از خویش بگشای

براه راستان صافی شوی زود

اگر بزدائی اینجا زنگ دل زود

دلت آئینه است و جمله در وی

نمودارست این آئینه را هی

مکن آلوده از زنگ گنه آن

که ناکامی کنی اینجا تبه هان

همیشه دار این آئینه صافی

تو آدم باش هر آئینه صافی

تو صافی باش همچون آینههان

در آئینه ببین هر آئینه جان

تو صافی باش مر مانند آدم

که صافی جان شوی اینجا دمادم

تو صافی باش تا در بند دردی

خوری اینجا از آن بوئی نبردی

تو صافی باش بر مانندهٔ آب

مکن ای دوست همچون آب اشتاب

تو صافی باش همچون شعلهٔ نار

بسوزان سر بسر این نقش زنار

تو صافی باش همچون صورت خاک

که بنماید در اینجا صورت پاک

تو صافی باش بر مانندهٔ باد

کندشان آفرینش جمله آباد

تو صافی باش بر مانند ذرّات

ز فیض وصل اعیان باش در ذات

تو صافی باش بر مانند خورشید

که نور توست اندر جمله جاوید

تو صافی باش همچون عین مهتاب

بر خورشید جان آور دمی تاب

تو صافی باش بر مانند افلاک

نمودش نار و باد و آب با خاک

تو صافی باش همچون جان مزّین

که تا یابی همه اسرار روشن

تو صافی باش و جان را گل برافشان

دمی از جملگی بین نور جانان

درون جنّتی ز ابلیس پرهیز

زمانی از طبایع زود برخیز

جواهر باش صافی در حقیقت

بسوزان سر بسر عین طبیعت

چو آدم باش صافی در نهادت

که از صافی بود اینجا گشادت

دل و جان صاف گردان تا بدانی

که معنای خداوند جهانی

کرا میگوئی ای عطّار اسرار

که جوهر میفشانی تو ز گفتار

زهی صافی دلِ آئینه جان تو

که پیدا کردهٔ رازِ نهان تو

زهی صافی دلِ آئینه رخسار

که کردی فاش معنی را بیکبار

حجاب از پیش کلّی برگرفتی

ترا زیبد که کلّی راه رفتی

تو در منزل دری در صورت گل

گشادستی در اینجا راز مشکل

تو اندر منزلی بیشک رسیده

یقین تو بیگمان دل باز دیده

تو اندر منزلی فارغ نشسته

در از گیتی بروی خلق بسته

تو اندر منزل جانان رسیدی

حقیقت روی جانان باز دیدی

تو اندر منزل و عین بقائی

بکل پیوسته در عین لقائی

تو اندر منزلی ای جان نظر کن

همه ذرّات دیگر را خبر کن

تو اندر منزلی جان داده و دل

که میبینی حقیقت خویش واصل

توئی اندر میان واصلان طاق

گرفتی از معانی جمله آفاق

در آخر اوّل خود باز دیدی

نظر بگشادی و کل راز دیدی

در آخر روشنت کز کجائی

حجابت رفت در عین لقائی

در آخر بیگمان گشتی بیکبار

گرفته جان و دل جانان بیکبار

در آخر بیگمانستی چو منصور

شده در جملهٔ آفاق مشهور

در آخر بیگمان جانان شدی تو

در آخر دیدن جان بُدی تو

در آخر چون حجابت شد تو اوئی

ولی از وی کنون در گفتگوئی

ترا این گفت کلّی راز گویست

شب و روزت از او این گفتگویست

تمامت سالکان از جان بدیدند

که تامعنی ذات تو بدیدند

تمامت سالکان عالم اینجا

ترا ازجان و دل دیدند یکتا

زهی معنی که اینجا گه تو داری

در این عالم دل آگه توداری

زهی معنی که داری در حقیقت

همه دیدی تو در عین شریعت

زهی شوق تو اندر عالم جان

که بنمودست اینجا جان جانان

عجائب جوهری بس پر بهائی

که در عین العیان انبیائی

عجائب جوهری هستی عجائب

که اسرارت نمودست این غرایب

مترس اکنون که نزدیکست داند

که در کشتن وجودت وارهاند

سرت خواهد بریدن همچو گوئی

که تا تو بیش از این سرّش نگوئی

سرت خواهد برید و هم تو دانی

که اکنون پیش بینی در معانی

ترا بعد از وفات این سرّ اسرار

شود با صاحب دردی پدیدار

مر این اسرار افتد در کفِ او

که او باشد ابا خلق اینت نیکو

کسی باشد که او را درد جانان

میان جان بود پیوسته جانان

بسی بیند ملامت او در آفاق

کمینه باشد او در نزد عشاق

میان آفرینش فرد باشد

از آنکو عاشق پردرد باشد

ز رسوائی که یابد بیش از بیش

شود واصل از این آن مرد درویش

ایا بیچاره چون این سر ندانی

شود فاشت همه سرّ معانی

میان جان نظر کن و ندر آن باز

ببین و خویشتن یکباره درباز

چنانت فاش گردانم بعالم

که بینی تو مرا سرّ دمادم

تو نیز این کن بعالم همچو خود فاش

که اینجا آفریده نقش نقاش

اگر پنهان کنی اینجا کتیبم

ببینی در همه عالم نهیبم

کنی مر فاش این و راز یابی

بآخر عزّت اندر ناز یابی

شود این سرّ بصد سال دگر فاش

بدست سالکان افتد نه اوباش

ببین از پیش و دل با خویش میدار

نمود خویش را در پیش میدار

زهی صاحب یقین گر رازیابی

که سرّ جمله مردان بازیابی

ز خود بگذشتی و با حق شدستی

خداوند جهان مطلق شدستی

شدستی واصل از دیدار مردان

بکردی فاش مر اسرار مردان

شدستی واصل و حق بینی اینجا

حقیقت راز مطلق بینی اینجا

شدستی واصل و در حق فنائی

در این اعیان تو دیدار خدائی

شوی کشته تو بعد سال و نیمی

مپندار این ز بازی و ز بیمی

دی فارغ شو از اسرار گفتن

ترا یک دم در اینجا مینخفتن

شب و روزت بباید گفت اینجا

دُر اسرار باید سفت اینجا

زمانی نیز خوش منشین بدنیا

که خواهی رفت بیشک سوی عقبی

یکی خواهی شدن با جمله اشیا

از این پس چون شوی در جمله یکتا

چو در اینجا تو سرّ کار دیدی

ز دنیا و ز صورت در رمیدی

بر تو جمله عالم خاکدانیست

به همت مر ترا این خاکدانیست

چو سرّ واصلانی ذات کلّی

چرا اکنون تو اندر بند ذلّی

بهمّت بگذر ازکون و مکان تو

رها کن با کسان این خاکدان تو

ز دنیا هیچ شادی میندیدی

در این صورت تو آزادی ندیدی

بدنیا شادی و تو گاه بیگاه

از آن باشد که داری حضرت شاه

توداری حضرتی مر اینچنین تو

دمی مگذار از عین الیقین تو

چو داری حضرتی بی وصف و ادراک

چرا دل مینهی بر این کف خاک

تو اینجا سرّ اوّل باز دیدی

میان جمله این اعزاز دیدی

عجایب جوهری دریافتی تو

درون خاک آن دُر یافتی تو

بسی گفتند اسرار صفاتش

ولیکن این چنین در نور ذاتش

نگفتند این چنین شرح و بیانها

کجا یابد چنین اسرار جانها

کسی کاین در زند در برگشایند

مر او را راه اینجاگه نمایند

رهِ بود از ازل راهِ درازست

نشیب افتادهٔ وقت فرازست

فرازی جوی اینجاگاه شیبست

که اینجا گاه جای پر نهیبست

بهیبت باش از این ره تا توانی

که بتوان شد سوی حق با معانی

دمی خالی مباش از خود بحالی

که تا هر ساعتی گیری کمالی

دمی خالی مباش از جوهر قدس

نظر میکن دمادم جانب انس

زمانی خودشناس و در مکان باش

بهمّت برتر از کون و مکان باش

کناری گیر از این دنیای دون تو

چوداری آدم اینجا رهنمون تو

بهشتت حاصلست اینجا چو آدم

تماشا میکنی سرّ دمادم

بهشت نقد داری شاد دل باش

میان جملگی آزاد دل باش

بهشت نقد داری حکم ظاهر

توئی بر کلّ معنی جمله قادر

بهشت نقد داری در برابر

زمانی چند تو زینجای مگذر

مباش اینجا زمانی فارغ از خود

براه شرع میکن نیک با بد

قناعت کن گذر کن از خور و خواب

گذشته عمر اکنون ذات دریاب

زمانی فارغ ازگفتار منشین

نمود جزو و کل بر خویشتن بین

ز خود جوئی چه مرآن کرده هر کس

چوداری سر صبح بی تنفّس

خوشا آن صبح کین جان دردمیدست

نمود عشق اینجا شد پدیدست

خوشا آن صبح کآدم کرد پیدا

ز ذات خود در این دنیا هویدا

خوشا آن صبح کاندر خاک باشیم

نمود عشق و جان پاک باشیم

خوشا آن صبح کاینجا کس نباشد

جهان طبع و پیش و پس نباشد

خوشا آن صبح کاندر عین اشیا

محیط آئیم پنهانی و پیدا

خوشا آن صبح چندانی که یابی

بجز دیدار او چیزی نیابی

خوشا آن صبح کاندر جان جان تو

شوی در ذات یک کلّی نهان تو

خوشا آن صبح کاینجا بود باشی

مکان و لامکان معبود باشی

خوشا آن صبح کاندر جان جانت

نماند هیچ از نفحات جانت

در آن دم دم نباشد جمله دم دان

وجود جمله اشیا را عدم دان

در آن دم دم نماند نیز آدم

یکی بینی همه سرّ دمادم

در آن دم دمدمه کلّی تو باشی

بوقتی کاندر این صورت نباشی

در آن دم هر دو عالم هیچ بینی

نه نقش صورتِ پرپیچ بینی

در آن دم چو نظر داری وجودت

نباشد مر یکی بین بود بودت

در آن دم هشت جنت در نگنجد

همه کون و مکان موئی نسنجد

در آن دم محو گردد جمله آفاق

نمود ذات باشد درعیان طاق

در آن دم گر بدانی خود تو اوئی

که در جمله زبانها گفت و گوئی

همه حکم تو باشد بیخود آنجا

یکی باشد نمود ذات در لا

نگنجد آن زمان موئی در افلاک

یکی باشد نمود ذات با خاک

نمود عقل اینجا باز بینی

از او این زینت و اعزاز بینی

چو عقل کل نمودار صفاتست

به پیوسته عیان با نور ذاتست

ز عقل سفل چه گفت و چه گویست

نمود صورتست و گفتگویست

ز عقل سفل پیدا گشت غوغا

ولی از عشق گردد زود شیدا

ز عقل سفل اگر یابی نمودار

در اینجا فاش گردد جمله اسرار

ز عقل سفل بینی جمله افعال

که او انداخت اینجا قیل با قال

ز عقل سفل آدم گشت صورت

کزو بد دید جمله بی ضرورت

ز عقل سفل افعال جهانست

که نورش در زمین و در زمانست

ز عقل سفل دیدن باشد ای جان

ولیکن در نگنجد جان جانان

ز عقل سفل بینی کلّ احوال

ولیکن در نگنجد عقل عقال

ز عقل سفل چیزی مینیاید

کجاکارت از آنجاگه گشاید

ز عقل کل شود اسرار پیدا

نمود جسم و جان گردد هویدا

ز عقل کل ببینی هر چه پیداست

که نور عشق اندر وی مصفّاست

ز عقل کل اگر ره بردهٔ تو

چرا اندر درون پردهٔ تو

ز عقل کل اگر یابی نشانی

ترا خواهند اینجاگه بیانی

محمد(ص) عقل کل دیدست تحقیق

ز خود دریافتست این سرّ توفیق

محمّد عقل کل دان وگر هیچ

در این اسرار نیست ای دوست مر هیچ

از او بُد عقل کل یکذرّهٔ دان

که دیدست او حقیقت جان جانان

از او دریاب سرّ جمله اشیا

از اوگردان تو جان و دل مصفّا

از او دید آدم صافی تحیّات

نمود عشق اندر عزّت ذات

ز صلواتش تمامت کام دل یافت

چنان عزت میان آب و گل یافت

تمامت انبیاش از جان مریدند

که به زو مر کسی دیگرندیدند

تمامت انبیا مقصودشان اوست

تمامت واصلان معبودشان اوست

ندانی این بیان تا جان نبازی

کسی کو مصطفا داند ببازی

کسی کو به بود صد باره در دین

که او بُد در حقیقت راز کل بین

حقیقت او چه داند آشکاره

که اینجا بود از بهر نظاره

حقیقت او عیان جان حق دید

که خود بر انبیا اینجا سبق دید

خدا بنمود او در من رَآنی

بجمله واصلان راز معانی

گشود او مرکز و واصل نگردد

نمود جان او حاصل نگردد

کسی کو وصل خواهد اصل اویست

نمود ذات کل را اصل اویست

چو حق در جمله اشیا رخ نمودست

نمود ذات او گفت و شنودست

چو حق باشد همه غیری نباشد

به پیش واصلان دیری نباشد

همه محوست در حق گر بداند

وگر بیند دلش حیران بماند

همه محوست در حق جمله عالم

ولی اینجایگه سرّ دمادم

ز بود فعل میآید پدیدار

بدان این سرّ اگر هستی تو هشیار

صفات و فعل پیوستند با هم

نگنجد ذرّهٔ از بیش وز کم

قضا رفتست از اوّل تا بآخر

ز باطن او نموده سر بظاهر

قضا رفتست از ذرّات اوّل

از آن کردند از اینجاگه معطّل

قضا رفتست اینجا هر کسی را

فتاده سیر آن اینجا بسی را

قضا رفتست وجمله سالکان راست

نموده راز هم پنهان و پیداست

قضا رفتست و بنوشتست از پیش

تو پیش اندیش اینجا بد میندیش

قضا رفتست تن در ده بمردی

ببین آخر که در مهلت چه کردی

قضا را آدم از جنّت برانداخت

قدر هم سرّ ربّانی نه بشناخت

قضا آدم چنان اعزاز بخشید

نمود عشق اول باز بخشید

قضا در آخرش خوار و زبون کرد

ز جنّاتش بخواری او برون کرد

قضا ابلیس را از طوق لعنت

بگردن بر فکندش بهر نفرت

قضا ابلیس را در جنت انداخت

ورا مانند موم از نار بگداخت

قضا ابلیس را سجده بفرمود

که خود او لایق این طوق کل بود

بیان او در اینجا گه شود راست

ز من بشنو که این معنی بود راست

نمود قصّهٔ ابلیس بشنو

عیان او بر تلبیس بشنو

چنان بُد قصّهٔ اوّل که دیدی

در آن اسرار کز اوّل شنیدی

چنانم ذوق معنی دورم انداخت

که کلّم در میان نورم انداخت

بهر معنی که میآید دمادم

همان رازست اگر دانی دمادم

تمامت قصّهٔ او هست زاری

اگر مانند او تو پایداری

کنون با قصّهٔ آدم شوم باز

در این دم مربدان همدم شوم باز

عیان قصّه آدم بگویم

نمود غصّه او هم بگویم

که تا چه بر سر آمد آدم او را

که بُد در حرف کل حق همدم او را

ز ابلیس آن همه کارش تبه شد

عزازیل از بدی رویش سیه شد

سیه کاری نه نیکو باشد اینجا

که جان بَدرَوِش بهراسد اینجا

سیه کاری مکن مانند ابلیس

که نزد حق نگنجد هیچ تلبیس

سیه کاری مکن با رو سپیدی

بود فردا ترا زو ناامیدی

نباشد صبح ابلیست قیامت

نباشی روز محشر در ملامت

کسی کو دائماً فرمان شه برد

چو مردان راه مردان زود بسپرد

همه عمرش به جز نیکی نبُد کار

نمودی یافت او و دید دلدار

ز وسواس عزازیل ارشوی دور

نباشی ظلمت و دائم بوی نور

ز وسواس عزازیل ای بردار

مکن تأخیر وز افعال بگذر

ز فعل او خطر باشد دل و جان

خداگفتست این معنی بقرآن

عزازیل است دائم در حسد او

احد طغرا زده اندر حدِ او

عزازیل است ذرّه راه برده

که او دارد درون هفت پرده

عزازیل است سرّ کار دیده

ز بهر دوست این لعنت گزیده

عزازیل است رویاروی دلدار

ستاده مست و زار از غصّه افکار

عزازیل است اندر خون روانه

همی جوید دمادم او بهانه

عزازیل است مر آرایش تن

کز او پیدا شدست آلایش تن

عزازیل است تن را درگرفته

ره ناپاکی اندر برگرفته

عزازیل است اندر تن فتاده

درون پرده اندر تن فتاده

عزازیل است دیده اوّل کار

نمودش نقطه است و دیده پرگار

عزازیل است اینجا لعنت دوست

امیدی بسته اندر رحمت دوست

حسددارد ز آدم شد رسیده

که او بد اوّل آخر باز دیده

حسد دارد بسی در جان و دل او

از آن گشته است اینجاگه خجل او

حسد دور افکند مرد از ره حق

کجا باشد دل او آگه از حق

حسد دور افکند جان و دلت را

بسوزاند عیان آب و گلت را

حسد دور افکند مرد از خداوند

ز من بشنو تو ای اسرار وین پند

حسد هرگز مبر بر هیچکس تو

که مانی همچو شیطان باز پس تو

حسد هرگز مبر بر هیچ دنیا

وگرنه در بلا مانی بعقبی

حسد گر بر نهادت رخ نماید

نمود عقل و دینت در رباید

حسد دور افکند از جوهر پاک

حسد گرداندت در جهل ناپاک

حسد بر دست شیطان بر ملایک

از آن در راه حق افتاد هالک

شب و روز از فراق درد میسوخت

بهر لحظه دو میدانش بر افروخت

شب و روز از حسد اینجا چنان بود

که همچون موم در آتش نهان بود

شب و روز از حسد چاره همی کرد

بسی در ذرّه نظّاره همی کرد

که تا یابد بآدم دستبرد او

که آدم پیش چشمش بود خُرد او

اگرچه خُرد بود آدم بصورت

بزرگی داشت اندر عین نورت

اگرچه خرد بد حق بد بزرگیش

نمیگنجید در جنّت چو خوردیش

چنان ابلیس از غیرت همی سوخت

برفت و مار دربان را بیاموخت

ببرد از راه آنجا مار و طاوس

برافکندش پریشان نام وناموس

چنانشان برد از راه آن ستمکار

که ایشان گم شد آنجا بیکبار

چنانشان مکر کرد از راه بفکند

گشاد از کار خود اینجایگه بند

برفت و در دهان مار پنهان

شد آن ملعون پر از مکر و دستان

اگرچه حسن طاوس همایون

مر او را رهنمونی کرد اکنون

چو چاره نیست کاینجا کار رفتست

قضا در نکتهٔ پرگار رفتست

چنان ابلیس ایشان را زبون کرد

که همچون خود مر ایشان را برون کرد

قضا پوشیده کرده چشم ایشان

در این معنی کجا آید به آسان

ندانی یافت این اسرا رچون من

که اینجاگه کنم اسرار روشن

چو مار و نفس ابلیست زبونست

ز بهر خویشتن او رهنمونست

چنانت حُسن طاوس معانی

ببردست از تو و تو میندانی

که خواهی رفت اندر سوی جنّت

که تا آدم بیندازی ز قربت

چو توامروز هم محکوم اوئی

به پیش حق تو فردا می چگوئی

ببرد از راه باز مانده عاجز

نخواهد یافت آن اعزاز هرگز

ببرد از مکر پرّ حُسن طاوس

بیفکندت بیکره نام وناموش

اسیر او شدی در هشت جنّت

که تا ویران کند هم جان و تنّت

اسیر او شدی شد در بهشتت

که تا ویران کند بوم سرشتت

تو هستی بیخبر مانند آدم

عجائب ماندهٔ اینجا دمادم

چنان مستغرق حوّا شدستی

که درجنات جانت بت پرستی

چو حوّایت گرفتی کافری تو

ز گندم خوردن اینجا غم خوری تو

جوابت چون گرفتی دور گردی

میان جزو و کل معذور گردی

طبیعت این زمان کز حق جدا کرد

همه کارت عجب بی اقتضا کرد

چو شد کارت تبه آدم نباشی

در این جنّات حق همدم نباشی

دمادم کن نظر در سرّ گندم

که در هر گندمی غرقست قلزم

اگر اسرار گندم باز دانی

تو اندر جسم خود حیران بمانی

اگر اسرار گندم دیدهٔ باز

حجاب صورتست ازدیدهٔ باز

اگر اسرار گندم هم نبودی

وجود کس در این عالم نبودی

ز سرّ گندم آگه نیستی هین

نظر بگشا و عین صورتت بین

ز سر تا پای خود اینجا نظر کن

دل خود از نمود جان خبر کن

توئی آن نقطهٔ افتاده زین راز

که اینجا میندیدی اوّلت باز

ز سرّ گندم آگاهی نداری

که بودی فرّ درگاهی نداری

یقین دان گندم اینجا عین دیدار

نمود عشق از وی شد پدیدار

یقین دان گندم اینجا صورت خود

که پیدا شد از او هر نیک و هر بد

یقین دان گندم اینجا سرّ فانی

اگر ترکیب اوّل بازدانی

ز صورت در نگر عین حقیقت

که در اعیان تو کردستی طریقت

بصورت درنگر تا راز یابی

تو گم کردی و هم تو باز یابی

بصورت در نگر ترکیب صورت

که معنی داری و انواع نورت

بهشتت ای ندیده هیچ درخود

فروماندی عزازیل تو در سد

بهشتت دردگشت و جان نمودار

حجاب گندمت از پیش بردار

تو داری صورت و معنی ابلیس

کند هر لحظه در ذات تو تلبیس

اسیر اوشدی در هشت جنت

که تا ویران کند هم جان و تنت

بیندیش و فرو بشناس آگاه

شو اینجا تا نیندازدت از راه