انوری » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۱۶۹ به خدایی که آب حکمت او از دل خاک می‌دماند ورد دست تقدیر او ز دامن شب بر رخ روز می‌فشاند گرد که رهی در فراق وصلت تو زندگانی نمی‌تواند کرد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به خدایی اشاره می‌کند که حکمتش مانند آب از دل خاک می‌جوشد و تقدیرش بر زندگی انسان‌ها تأثیر می‌گذارد. او بیان می‌کند که فردی که از وصل محبوبش دور است، نمی‌تواند زندگی را ادامه دهد و دچار عذاب و فراق خواهد بود.
هوش مصنوعی: به خدایی که دانش و حکمتش از عمق زمین به بیرون می‌آید و در دل طبیعت جاری است.
هوش مصنوعی: سرنوشت او مانند دمی از شب، بر چهره روز می‌افشاند گرد و غبار.
هوش مصنوعی: کسی که در جدایی و دوری از تو زندگی می‌کند، نمی‌تواند زندگی‌اش را ادامه دهد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
اشتر گرسنه کسیمه برد
کی شکوهد ز خار؟ چیره خورد
نانوردیم و خوار و این نه شگفت
که برِ ورد، خار نیست نورد
مردم اندر خور زمانه شده‌ست
نرد چون شاخ گشت و شاخ چون نرد
از تک اسب و بانگ نعرۀ مرد
کوه یر نوف شد هوا پر گرد
شعر سید محمد ناصر
دل من شاد کرد و خرم کرد
شدم از گرمی طبیعی پوست
همچو تشنه که آب باید سرد
بر دل من نشاط رامش یافت
[...]
صدر اسلام زنده گشت و نمرد
گرچه صورت به خاک تیره سپرد
در جهان بزرگ ساخت مکان
هم بخردان گذاشت عالم خرد
پس تو گویی که مرثیت گویش
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.