هوای جنت کویت نسیم عنبر بار

فدای نکهت مویت شمیم مشک تتار

ندیده گلشن عالم چو سرو بالایت

نبوده در چمن حسن چون تو گل رخسار

رسید بار غمی بر دلم که شد از جان

بآرزوی تو ای شاه حسن صبر و قرار

برد گرانی غم جان زنار خوبان چند

پی شکست بتان تو سنت بمیدان آر

عجب بود که کند در جهان حدیث از غیر

دلی که در دو جهان جز تو نیستش دلدار

همی فشاند اگر گرد عنبرین زلفت

نمی نشاند از آن گرد بر دل گلزار

دمی که موی معنبر حجاب روی تو نیست

جمال روی تو گل خوار میکند چون خار

هزار سنبل پرچین گدای کاکل دان

هزار حسن پری خوشه چین خود انگار

نیاورم نفسی زد ز دست غم بی تو

نیاورم بکسی نکته راندازین اسرار

روا مدار که با من جفا کند گردون

گرش چه جز ستم و جور نیست گردون کار

پری چو نیست بکوی تو رخصتش ایماه

عجب که بر درت ای شاه من بیایم بار

رسید ناله من بر فلک ز غم ای مه

بجز ملک نبرد ره کسی بدین گفتار

ولی نتافته ام سر ز عشق تو هرگز

که من نیافته ام چون تو در دو عالم یار

رخ تو با رغم از دل مرا چو دور نساخت

تنم که کم زغباریست چون کشد این بار

یکی که خامه صفت سر زخط عشق بتافت

ز غم نگشت نزار و نشد ز محنت زار

کسی که نام ترا راز نامه دل خواند

بغیر نام تو اسمی نمیکند تکرار

ریا کرامت شیخست و شید بیخودیش

خوشان ز جام ابد نیست صورت دیوار

اگر چه غیر شناسد که یار مستان کیست

که داند آنکه جمال تو چیست جز خمار

منم که کنج غمت جستم از دل بی بخت

دلم بکند بسی جان ولی ندید آثار

یقین بود که جفا مدعی بجانم کرد

که مانده است چو فرهاد دست من از کار

شنید گوش دلم چون کلام دلکش تو

نشد ز شوق تو دیگر بزهد و تقوی یار

درآمدی تو به گفت و شنید و سالک شهر

به خویش نامد اگر بود مالک دینار

کلام روح فزای تو در کمال هنر

صفای روی تو صافی تر از گهر بسیار

هزار رشک برد از حلاوتت شکر

هزار خار خورد از طراوتت گلنار

ظریف و نازک و رعنا و چابکی ایسرو

نیاورد دگر ایام خوشتر از تو نگار

لبت که آب خضر ریزد از سخن گویی

قرار میبرد و بی وفاییش بقرار

سرم بپای تو هر سو فتاده و زتن جان

اگر چو ناله برآید روان عجیب مدار

لب تو نامه درد منست و خط بروی

فغان که دایم از آن درد داردم افکار

طبیب ما دهنت چون دوا نمی سازد

تنم ز درد تو دلخسته ماند و جان بیمار

نه بر فروخته مه بی رخت چراغ دلم

نه جان سوخته از دیدن تو برخوردار

تویی که شاه غمت بسکه با تطاول زیست

مرا بسوخت دو چشمت بصد تغافل زار

شبی که در دلم آرام نیست بی دردت

دوای درد من آورده جام جم کردار

چو درد ع شق تو آورده رو بمن از مهر

نکرده ام دل خود را ز درد و غم تیمار

و گر به پیش تن شب نشین تو بنشینی

کنیش تابش تب شعله زن بتن بی نار

و گر خرم قد تو نماید ایمه خوش

زمین ز قد تو چون سایه طوبی آردبار

دلی که بیمه تو مونس جهانش نیست

نهد بخط تو سر و ز خط امان بیزار