از آنکه چهره بر افروخته گلت راهست

مرا فروخته رخ شمع رویت از انوار

لبت چو میشکند گلشکر در آ دیگر

دمی دگر بچمن مشک کن بچشمان خوار

تو رخ چو گل مکن ایماه از سمن پنهان

بگلرخی مه من قدر از سخن بردار

ایا حریف گل اندام چون رسید بهار

ز بهر کام دل آور بلاله زار گذار

درست چون قدحست آفتاب گل برمی

بنوش ساغر و بر آتش دل آبی بار

مخواه تا بتوان غیر ساقی گلچهر

به دور لاله کن از زهد غنچه سان انکار

مراست دیده بهنگام گلستان پیوست

بدان رفیق که باران شدست مرجان خوار

حریف بزم گل از جوی خلد زان مستست

که سبزه خضر خرامست بر لب انهار

شدست خلد برین باغ و بنگر از سبزه

دمیده خضر خطان را بگرد گل شب تار

رهین جام شرابست هوش اهل نظر

ز جام لاله خرابست عقل هر هشیار

به سنبل چمنم زان نظر فتاد که هست

چنین عبیر فشان همچو طره دلدار

نمو نه رشته جان ساختستمش لیکن

ز جان بهست چو بشناختستمش یکبار

از آنکه چون گل بستان شده رخ مستان

چو مست از آن شده گل بسته لب ز خنده انار

میان باغ دگر جوش میزند گل از آنک

چو مست باده مگر شوری افکند بهزار

حیات زندگیش همچو باده خون جوشد

که مرغ مست خروشد بنوحه از اشجار

ضعیف را بلب جو نشاط از آن خیزد

که هر سو از لب جو میدمد خط زنگار

رسید سوی چمن سبزه و فرح بخش است

زهی ز بخت دل افروز گشته کشته و کار

تو خاک بین ز دم باد در سمن سایی

زهی چو روح دل آسا گلی عبیر غبار

یقین که لاله ساغر زده پرستدمی

نشانده عادل عهدش مگر زمی بکنار

میان گشوده لبان گل زمی دهان شسته

چنین که سد شریعت ببست شاه دیار

قرار مصر دل و یوسف شهنشاهان

شه دل آینه یعقوب خان ذومقدار

وجیه صورت و خسرو نژاد و صاحب علم

که هم مصاحب حلم است و هم حلیس وقار

بجان سروری از چشم مردمی ناظر

به گنج خوشدلی و بحرخرمی مختار

چنانچه مهر نماید فروغ بر همه کس

شدست نور فزا در همه دل ابرار

از آنکه ظل کرم گسترد همیشه کند

حجر بمهر هنر پروری در شهوار

نگه چو کرده سوی نعل خنگ او از دور

ز خویش رفته مه نو بگنبد دوار

بعرصه گرشه چوگان نموده گه گه زان

هلال مه مه ازین عرصه کرده است کنار

وجود ماست کم از ذره یی و او چون مهر

در آمدست بجذب دل از یمین و یسار

دمیده در کرمش صد گل از سپهر امید

نموده سحری از اینگونه بر دل احرار

یقین که کس علم ظلم بر نمی دارد

که میزند کرمش کوس عدل در اقطار

اگر کند بگدایی تطاولی شاهی

کشد بصولت شاهی مقابلش بردار

رواست آنکه غلامش کند زر تبت و قدر

عزیز یوسف مصری غلام و خدمتکار

براه اوست همه مشک ناب خاک زمین

وزوست خوار زمان در مقام عز و وقار

هر آن براق که وی را گهی شود حامل

چو باد بگذرد از رخش خاک برق آثار

مگو که عرش تواند ستیزه با ذاتش

چنین که ریزد خوناب از آتش پیکار

یقین بود که ازو دوستان شده چون سرو

بخرمی دل ایشان بعیش و نوش گوار

شدند خرم و خندان از و محبان لیک

همیشه خصم گدازان ز آتش ادبار