آن شاخ گل که رونق سرو و سمن ازوست
صد دل چو لاله غرقه به خون در کفن ازوست
شیرین دهان من چو لب یار می گزد
رشک هزار طوطی شکر شکن ازوست
گفتا که خون من به قیامت از او مخواه
تا روز حشر در دل من این سخن ازوست
آسوده ام چو اهلی از آن یار دلنواز
کاسایش دل صد همچو من ازوست
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و جذابیت خاص یک معشوق اشاره دارد. شاعر به شکوفه‌ای (شاخ گل) اشاره می‌کند که باعث رونق درختان سرو و سمن است و همچنین عشق و زیبایی آن معشوق را با گل لاله و طوطی مقایسه می‌کند. او از شیرینی لب‌های محبوبش می‌گوید و می‌افزاید که تا روز قیامت، این عشق در دل او باقی خواهد ماند. در نهایت، شاعر از آرامش خود در کنار این معشوق دلنواز سخن می‌گوید و این احساس را گنجی می‌داند که دل‌های بسیاری را تسخیر کرده است.
هوش مصنوعی: گل زیبا و خوشبو که باعث شکوه و زیبایی درختان سرو و سمن است، دل‌های زیادی را مانند لاله‌هایی که در خون غرق شده‌اند، در آغوش خود گرفته است.
هوش مصنوعی: وقتی لب‌های محبوبم شیرین صحبت می‌کنند، احساس می‌کنم که حسادت هزاران طوطی که شکر می‌شکنند، نسبت به او وجود دارد.
هوش مصنوعی: گفت که تا روز قیامت از او طلب نکن خون من را، چون این حرف در دل من از او خواهد بود.
هوش مصنوعی: من در آرامش و راحتی زندگی می‌کنم، مانند حیوان اهلی (که تحت مراقبت و امنیت است)؛ دل من، مثل دل صد نفر دیگر، به خاطر آن یار خوش‌نواز و دلنشین شاد است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.