تو که پیش بیغمانی چو گل از نشاط خندان

رخ خود چو غنچه درهم چه کشی ز دردمندان

ز لب تو بیعنایت، بکجا برم شکایت

که صدم جفاست از وی ز تو صدهزار چندان

چکنم که در نگیرد بتو شمع برق آهی

که چو موم نرم سازد دل سخت تر ز سندان

بلب تو جای دندان که گمان برد ز تندی

چو مجال دیدن کس نبود چه جای دندان

تو بدین جمال و خوبی دل تنگ نیست جایت

که فرشته کس مقید نکند بکنج زندان

دل من بخود پسندی نکشد ز سجده ات سر

که فرشته دیو سازد سر کبر خودپسندان

نرسید دست اهلی بسه قدان گلرخ

نرسد بدست کوته گل وصل سربلندان