دگر روز آمد سواری بماد

بگفتا که ای شاه با عدل و داد

سکاهای بی خانمان نژند

رسانند بر اهل ایران گزند

سرازیر گشته چو سیل روان

نموده زن و مرد بی خانمان

برس تو بفریاد ما بیکسان

که آسوده گردیم از این خسان

شهنشه بر آشفت از این خبر

بگفت از سکاها نمانم اثر

هرا پاک را این چنین گفت شاه

که خواهم نمایم سکاها تباه

سکاها که هستند چون وحشیان

بتنبیه ایشان ببندم میان

در گنج بگشا بده سیم و زر

ز شمشیر و کوپال و گرز و کمر

دو روز دگر کوچ ده سوی شرق

یکی لشکری همچو طوفان و برق

هرا پاک گفتا که فرمان تراست

بکوشم بسازم همه کار راست

هرا پاک شد افسران را بخواست

بفرمود لشکر ببایست خواست

سوی شرق ایران گذاریم روی

که شاه جوان است دیهیم جو

بگفتا شها لشکر آماده گشت

ابر دشت خیمه پراگنده گشت

بفرمود من خود بیایم براه

نباید که بی شاه باشد سپاه

سراپرده شاه بیرون زدند

سواران مخصوص خیمه زدند

بخدمت غلامان زرین کمر

قباهای زر تار کرده ببر

هزاران جلودار زرین کلاه

به پیش اوفتادند یکسر براه

هزار اسب تازی جنیبت کشان

همه با لگام جواهر نشان

همان پرچم پارس در پیش شاه

همی میکشیدند با دستگاه

یکی چتر زرین گرفته بسر

ببازو جواهر بگردن گهر

سپاه عازم جنگ با خاوران

به پیش سپه شاه روشن روان

خبر چون بیامد سوی دشمنان

آمد سپاهی چنان بیکران

سپاه سکاها و هم آریان

همه جنگ را تنگ بسته میان

ز هر سوی بر پای شد جنگ سخت

سکاها بدیدنده برگشته بخت

سران‌شان به نزدیک شاه آمدند

خمیده کمر عذر خواه آمدند

سکاها و آن شهرها سر بسر

همه شد مطیع شه دادگر