هم خیمه حباب وار در آب

ما چون موجیم جمله در تاب

بنموده ز روشنایی آب

هر قطره به شب چو کرم شب تاب

خورشید نگشته مشتری یاب

در حالت بیع کرم شب تاب

گرم است سرشک چشم بیخواب

از آهن اوست جوش این آب

این دل که ز عشق گشته بیتاب

چندین ورقست چون سطرلاب

آن غیرت مهر و رشک مهتاب

از بس حُسنش فتاده سیراب

خورد است دل اسیر بیتاب

از جوی خط عقیق او آب

ز ابروی ادیب جمله در تاب

زان گه که تارها ز مضراب

لوّاف که برده از سرم خواب

افکند از درد در رگم تاب

آن خانه ز جوش خلق در باب

همچون دل حشر دیده در خواب

آهسته کنند غارت خواب

گیرند رسوم خود به آداب

از چُرت گرفته شکل محراب

پیوسته نماز کرده در خواب

با غیر چو میکشی می ناب

خون شد جگرم زرشگ دریاب

هیهات رهش فتد بمنزل

شد قافله و پیاده در خواب

در بادیه تشنه لب چه سازد

[...]

تا رخت کشم به عالم آب

آسوده شوم ازین تب و تاب

چون شبنم و لاله، اشک بی تاب

بر آتش سینه می زند آب

نیک و بد کار خویش دریاب

عیب است به چشم پاسبان خواب

برخیز که عمر رفت در خواب

این یک نفسی که مانده دریاب

خود خفته، تو را کشانم از خواب؛

خود غرقه؛ تو را بر آرم از آب!

پیوسته مرا ز غم تب و تاب

ای مایهٔ خوشدلی تو دریاب

می دهد که حیات این جهان هست

مانند حباب بر سر آب

پا از سر و سر ز پا ندانم

[...]

از معنی نفس و آب دریاب

خود معنی آب و صورت آب