چنان دارم که در نابود و در بود

چنان باشم کزو باشی تو خشنود

و گر گردی ز مشتی خاک خشنود

تو را نبْوَد زیان‌، ما را بود سود

ابو جعفر محمد کز سر جود

خراسان گیر خواهد شد چو محمود

هر آن چیزی که او را نیست مقصود

به آتش سوخته گر هست خود عود

مرا این رهنمونی بخت فرمود

که تا شه باشد از من بنده خشنود

به سروی زان سهی سرو‌ان بفرمود

که آن صورت بیاور نزد من زود

چو سیاره شتاب آهنگ می‌بود

ز ره رفتن به روز و شب نیاسود

نصیحت بین که آن هندو چه فرمود

که چون مالی بیابی زود خور زود

بگفت آری بباید ساختن زود

چنان قصری که شاهنشاه فرمود

مگر دودش رود زان سو که دل بود

که افتد بر سر پوشیده‌ها دود

رطب خور خار نادیدن تو را سود

که بس شیرین بود حلوای بی‌دود

بگفتا گر به سر یابیش خوشنود‌؟

بگفت از گردن این وام افکنم زود

کنی یادم به شیر شکرآلود

که دارد تشنه را شیر و شکر سود

مرا آن‌کس که این پیکار فرمود

طلب‌کار هلاک جان من بود

درین منزل که پای از پویه فرسود

رسیدن دیر می‌بینم شدن زود

به قاصد داد خسرو نامه را زود

ستد قاصد ببرد آن جا که فرمود

بر آن حمال کوه‌افکن ببخشود

به سر زانو، به زانو کوه پیمود

ز کارآشوبی مریم برآسود

رطب بی‌استخوان شد، شمع بی‌دود

دلش می‌گفت شیرین بایدم زود

که عیشم را نمی‌دارد شِکر سود

بمانده در خم خاکسترآلود

از آتش خانهٔ دورانِ پردود