به میمون زین سخنها بر نیاشفت

زبان دان رام، درِ معذرت سفت

چو آیینه زمین صیقل پذیرفت

که عکس شخص را چون آب بنهف ت

ز پیغام نهانی بس گهر سفت

خدا داند دگر با او چها گفت

ز سیمای سخن سیتا بر آشفت

عتابش کرد و بی طاقت شد و گفت

صنم سیتا چو نام رام بشنفت

گل پژمرده دیگر بار بشگفت

ز حرف تلخ او راون برآشفت

به دیوان ستم کردار خود گفت

سخن زاغ کمان در گوش ما گفت

عقاب تیر با نسرین شده جفت

چو سیتا بر هلاک خود برآشفت

تسلّی را به گوشش ترجتا گفت

ز نارد گفت و گو چون باد بشنفت

به دم در گوش سیمرغ آن سخن گفت

فلک بر مرگ دیوان خوش مثل گفت

که امروز آتش دوشین فرو خفت

ز پرکاری به حور ساده دل گفت

که ای در حسن طاق و در وفا جفت !

ولی داماد بی غیرت بر آشفت

جواب راستی با دخترش گفت

به غیرت گرچه تند و تیز آشفت

ولی تیغ و سنان کندی پذیرفت

که عقل مصلحت دان چون گهر سفت

به اول جنگ آخر آشتی گفت

ز سر مژگانش، در یاس می سفت

گرفته مار زلف یار و می گفت

دلم قمری صفت کوکو زنان گفت

که: «آه آزاد سروی از چمن رفت »

بود طاقش چو طاق آسمان جفت

به معمارش توان صدآفرین گفت

ز الماس زبان دربیان سفت

بخدام ملک بشنیده وا گفت

سکندر چون به ظلمت رفت بشگفت

که هر جا روشنائی بود بگرفت

مبارک باد بر شاه جهان گفت

سحاب و هم صبا گرد از رهش رفت