همیشه سرخ روی و خویش کامم

سیه اسپم چنین و زرد نامم

نه دشمن کامم اکنون دوست کامم

نه ننگم من ترا بر سر که نامم

به فرّت من درست و شادکامم

به کامت نیک بخت و نیکنامم

بدادم هر چه گفتی آن پیامم

بجوشید و به زشتی برد نامم

نباشد ساعتی بی کام جامم

نباشد ساعتی آسوده کامم

نه آنم من که پوشیده‌ست نامم

کسی را گفت باید من کدامم

بدین سان زشت گشتی روی نامم

وزین بدتر به زشتی روی کامم

من آن مرغم که زیرک بود نامم

به هر دو پای افتاده به دامم

ندانم تا من مسکین کدامم

ز محرومان و مقبولان چه نامم

که بسم‌الله به صحرا می‌خرامم

مگر بسمل شود مرغی به دامم

که‌را زهره که با این احترامم

نویسد نام خود بالای نامم

کجایی ساقیا می ده مدامم

که من از جان غلامت را غلامم

میم در ده تهی دستم چه داری

که از خون جگر پر گشت جامم

چه می‌خواهی ز جانم ای سمن بر

[...]

شهش گفت این ادب از وی تمامم

ازان اوست خاصّه این غلامم

چو این تلخی نخواهد شد ز کامم

تو دانی کین شکر باشد حرامم

چنین گفتا که من محمود نامم

چو هم نام تو ام این خود تمامم

بدو گفتا ندانی احترامم

که می‌خوانی تو بی‌حاصل بنامم؟

که چون مرگ افکند در حلق دامم

بوَد بعد من او قایم مقامم

چو من محبوسِ این پیروزه بامم

بدنیا در یکی خانه تمامم

نیاوردست کس خطی بنامم

که تا من زین دو جا اهل کدامم

ترا من ای کنیزک، گرچه خامم

دلم می‌سوزد‌، از جانت غلامم