گسست از پرندش همه تار و پود

پراکنده شد گوهر نابسود

چو از سال کوچی پژوهش نمود

هزار و سه صد با یک و بیست بود

اگر مستشار انگلیسی بود

همه مملکت انگلیسی شود

قدح گیر با دست بیضای خود

تنک‌ظرف میخواره کن آزمود

ندانی که یزدان دیرینه بود

بسی دید و سنجید و بست و گشود

به آواز کردن دهان برگشود

شکارش بیُفتاد و روبَه ربود

به هندوستان پول هر قدر بود

ربودند پیش از تو آن را رُنود

مرا تاکنون خودنمایی نبود

حقیقت شنو خودستایی چه سود

زکامش برون جست مانند دود

تنوره‌زنان‌، شعله‌های کبود

یکی تازه گل اندر آن باغ بود

به بیغارهٔ خر زبان برگشود

کمرگاه کوهی‌بر آن کوچه بود

به کوه اندر آمد جوانمرد زود

به هر معنی از این معانی که بود

نبایست خونریز را کشت زود

همش‌ نیکویی کرد و احسان نمود

به نامرد نیکی و احسان چه سود

به جایی کجا آسمانی سرود

به گوش آید از این سپهر کبود

به دوش بنفشه ردای کبود

به فرق سمنبر ز الماس‌، خود

ز بهر من ایدر چه حاصل شود؟

چه خانی بیاید چه خانی رود

بر مصریان گربه مسجود بود

همان جغد را قوم آتن ستود

لبانش چو جزع یمانی کبود

رخانش چو پیروزهٔ نابسود

ز هر برگ، رخشان یکی آمرود

چو نجم ثریا زچرخ کبود

بسی کند و کاوید و کوشش نمود

کز آن سنگ خارا رهی برگشود