نه فریدون گاو‌پرورده

کرد شیر گرسنه را برده

همه در دست دیو تن بَرده

بی‌نوا و حرام پرورده

ور بوی خوش پذیر و پژمرده

همچو خرده‌ت بسوزد از خرده

پیش شه نامد این جهان خورده

چون نسیم بهار بی‌خرده

سر به سوی زمین فرو برده

به نمی زنده وز دمی مرده

شه چو از گرگ دست و پا برده

شیر با او به دست و پا مرده

آمده لاابالی‌یی بُرده

سیم‌کُشْ زنده، سیم‌کِشْ مرده

شاه از آن مرد بینوا مرده

تنگدل شد چو آب افسرده

شمع و قندیل باغ‌ها مرده

رخت و بنگاه باغبان برده

خوان نهاده بساط گسترده

خادمانی به لطف پرورده

زُهره‌ای دل ز مشتری برده

شکر و شمع پیش او مرده

او چو خاشاک سایه پرورده

سیلش از کوه پیش در کرده

منم آن تشنه گهر برده

بخت من زنده بخت تو مرده

به فریبی هزار دل برده

هرکه دیده برابر‌ش مرده

آن برادر به جور جان برده

وین برادر به دست و پا مرده

مهرش از ماه روشنی برده

روز چون شب برابرش مرده

بینیش ناگهان شبی مرده

سر فرو برده درد سر برده

یار خود دیده در پس پرده

تن به جان مانده، جان فدا کرده

خر صفت، بار کاه و جو برده

بی‌خبر زاده، بی‌خبر مرده

صد ستاره مهش عرق کرده

آفتابی ز نو برآورده