چه ز نظّاره برد دیده که حیرانش نیست؟

به چه دل جمع کند آنکه پریشانش نیست؟

حیرت صورت دیوار چنین می‌گوید

که درین خانه کسی نیست که حیرانش نیست

دست امیّد من و بخت رسایی هیهات

[...]

هر که در کوی تو چندی چو دلم منزل داشت

دایم از زلف سیاهت گرهی در دل داشت

رشکی کشتة شوقم که همان بعد هلاک

چشم حسرت نگران بر اثر قاتل داشت

روزی برق شود سبزة این دشت آخر

[...]

ترکش ناز تو از غمزه دگر تیر نداشت

ورنه از ما سر مو آن مژه تقصیر نداشت

سعی کردیم و گره وا نشد از رشتة کار

پنجة چارة ما ناخن تأثیر نداشت

دل گرفت از چمن امشب که گرفتار ترا

[...]

سفر عمر زیانست و درو سود عبث

حسرت بود چو اندیشة نابود عبث

کس درین مرحله یارب به چه خرسند شود؟

فکر معدوم عبث حسرت موجود عبث

دل ازین دانش بیجا به مرادی نرسید

[...]

هر کجا راه بریدیم عبث بود عبث

در پی هر چه دویدیم عبث بود عبث

سعی هر چند که در طیّ منازل کردیم

به مرادی نرسیدیم عبث بود عبث

تن به سفتن ندهد گوهر دریای مراد

[...]

مکن دراز به زیر سپهر پا گستاخ

که کرده‌اند برای کسی بلند این کاخ

عجب که کام خود از آسمان توانی دید

که کوته است ترا دست و میوه بر سر شاخ

اثر ندارد هر چند گوش گردون را

[...]

باده از ابر خورد فصل بهاران گل سرخ

که برافروخته چون لاله‌عذاران گل سرخ

گل به دامن کندم اشک که از دولت عشق

مژده‌ام ابر بهار آمد و باران گل سرخ

منم و نغمه‌سرایی به هوای چمنی

[...]

کارم از گفتن لطفت به غرامت افتاد

صوفی از قرب به اظهار کرامت افتاد

گشت معلوم که با من چه قیامت کردست

هر که را چشم بر آن جلوة قامت افتاد

از پی شیشة من دامن پر سنگ آمد

[...]

مرا پای طلب از رهگذاری خارها دارد

که از هر خار او دل در نظر گلزارها دارد

همای بی‌نیازی سایه بر هر سر نیندازد

گل این باغ ننگ از جلوة دستارها دارد

برای گریه از دل مشت خون جستم چه دانستم

[...]

به تماشای گل و لاله که پروا دارد؟

با خیال تو چه گنجایش این‌ها دارد

با خرام تو چه سنجند خرامیدن آب

آب گویی که مگر سلسله در پا دارد

هر چه می‌آید از آن شست و کمان مغتنم است

[...]

دلم امشب که ز تیغ تو جراحت دارد

تکیه بر بستر خون کرده و راحت دارد

مژده ای صبر که از نشئة تاثیر امشب

چهرة صاف دعا رنگ اجابت دارد

بی‌رخ دوست بود دیدة ما در بر دل

[...]

عاشق آنست که در بر گل رویی دارد

عارف آنست که دستی به سبویی دارد

بلبل از باغ به طوف دل ما می‌آید

یارب این غنچه ز گلزار که بویی دارد!

چاره‌ها کرد که از تاب تو رسوا نشود

[...]

بخت کو کز تو بمن مژدة یادی برسد

مگر این کشت مرا آب زیادی برسد

عاشقان زار بگریید چو کامی یابید

این شگون نیست که عاشق به مرادی برسد

بلبل، این ناله و فریاد ندارد سودی

[...]

پای دل تا به ره عشق تو فرسوده نشد

از ترّدد نفسی در برم آسوده نشد

تا گل ساغر می لب به شکر خنده گشاد

بلبل شیشه ز شیون دمی آسوده نشد

تا به سودای تو ما را طمع خام افتاد

[...]

بیوفا و بد و بیدادگرت ساخته‌اند

خوب بودی و دگر خوبترت ساخته‌اند

رحم اگر بر دل زارم نکنی جرم تو نیست

که ز حال دل من بی‌خبرت ساخته‌اند

دی به از هر به و امروز ز هر بد بترم

[...]

صبح خیزان چو به کف جام مصّفا گیرند

باج روشندلی از عالم بالا گیرند

زهد خشک است متاع سرة خلوتیان

بار این قافله آن به که به دریا گیرند

بیخودانِ می عشق تو فشانند به خاک

[...]

به چمن روی نهی سرو و سمن می‌سوزند

برفروزی، همه اطفال چمن می‌سوزند

چه شوی گرم زبان بازی سوسن در باغ

بی‌زبانان جوانان چمن می‌سوزند

برمیفروز به قتل دگران چهره به ناز

[...]

مطربی کو که نوای غم او ساز کند

تا ز دل شادی نا آمده پرواز کند

عیش ناساز بود زنگ درون می‌خواهم

صیقل موج غم این آینه پرداز کند

راست تا کنگرة عرش نگیرد آرام

[...]

چون در آیینه نظر آن مه دیرینه کند

خال را مردمک دیدة آیینه کند

چه توقّع دگر از عمر، جوانی چو نماند

شنبة ما چه گلی کرد که آدینه کند!

لذّت آنست که هرگز نپذیرد تغییر

[...]

خوبرویان چون نظر بر رخ هم بگشایند

بیم آنست که آیینه ز هم بربایند

دردمندان وی از درد، غمش می‌طلبند

بلبلانش همه از نالة هم میزایند

نو غزالان که به صیّادی خود مغرورند

[...]