تو ز تلخی چونک دل پر خون شوی

پس ز تلخیها همه بیرون روی

در جمادی گفتمی زان می‌دوی

تا شوی علم و صفات معنوی

کین سخن پستست یعنی مثنوی

قصه پیغامبرست و پی‌روی

گیرم ای کر خود تو آن را نشنوی

چون مثالش دیده‌ای چون نگروی

که مرو زان سو بیندیش ای غوی

که اسیر رنج و درویشی شوی

پس سلیمان گفت ای زیبا دوی

امر حق باید که از جان بشنوی

از دلش چندان بر آمد های هوی

حلقه کرد اهل بخارا گرد اوی

ای ضیاء الحق حسام الدین توی

که گذشت از مه به نورت مثنوی

در پناه جان جان‌بخشی توی

کشتی اندر خفته‌ای ره می‌روی

هم‌چنان مقصود من زین مثنوی

ای ضیاء الحق حسام‌الدین توی

ای حطیم امروز بی‌شک از نوی

منزل جانهای بالایی شوی

چون تو باشی بخت خود ای معنوی

پس تو که بختی ز خود کی گم شوی

حال که آخر زو پشیمان می‌شوی

گر بود این حال اول کی دوی

سوی دشت از دشت نکته بشنوی

سوی باغ آیی شود نخلت روی

خضر وقتی‌، غوث هر کشتی توی

هم‌چو روح‌الله مکن تنها روی

گل‌شکر خوردم همی‌گویی و بوی

می‌زند از سیر که یافه مگوی

لیک مرد عاقلی و معنوی

عقل تو نگذاردت که کژ روی

گر ز چشمم این زمان غایب شوی

پیشت آید هر طرف گرگ قوی

بلک آن غدار و آن طاغی توی

که کنی با حق دعوی دوی

غفلت و کفرست مایهٔ جادوی

مشعلهٔ دینست جان موسوی