واقف از سوز و لهیب آن وفود

مصلحت آن بد که خشک آورده بود

هم‌چو آن اصحاب کهف ای خواجه زود

رو به ایقاظا که تحسبهم رقود

تا ببیند مؤمن و گبر و جهود

که درین صندوق جز لعنت نبود

چون ز صندوق بدن بیرون رود

او ز گوری سوی گوری می‌شود

گر ز صندوقی به صندوقی رود

او سمایی نیست صندوقی بود

جوحی آمد قاضیش نشناخت زود

کو به وقت لقیه در صندوق بود

هیچ ممکن نه ببحثی لب گشود

لیک جان با جان دمی خامش نبود

این مثال آمد رکیک و بی‌ورود

لیک در محسوس ازین بهتر نبود

آنچ او اندر کتب بر خوانده بود

چشم را در صورت آن بر گشود

بر مثال دایرهٔ تعویذ هود

که اندر آن صرصر امان آل بود

یک پلنگی طفلکان نو زاده بود

گفتم او را شیر ده طاعت نمود

شاه چون از محو شد سوی وجود

چشم مریخیش آن خون کرده بود

گفت اگر این مکر بشنیده بود

لب ببندد در خموشی در رود