چون فراز آید بدو آغاز مرگ

دیدنش بیگار گرداند مجرگ

دیگری گفتش که می‌ترسم ز مرگ

وادی دورست و من بی‌زاد و برگ

در میان نوحه از اندوه مرگ

هر زمان برخود بلرزد هم چو برگ

راه بینی وقت پیچاپیچ مرگ

گفت چون ره را ندارم زاد و برگ

گرچه کودک بود در کاخ سترگ

لیک آن شه بود در معنی بزرگ

پادشاه و میر و قاضی و بزرگ

هست قدر برّه ایشان را چو گرگ

شرم دار از فشّ و دستار بزرگ

در جهان تا کی دوی مانند گرگ

او ز جمله فارغست از زاد وبرگ

خلق حاجتمند او تا روز مرگ

روز و شب جان میکنی بی زاد و برگ

زیستن میخوانی این را تو نه مرگ

چون ترا زرین نهنبن هست مرگ

دیگ را سر برگرفتن نیست برگ

لیک وقتی هست کز شادی مرگ

پای میکوبم ز سر سبزی چو برگ

کار خود در زندگانی کن ببرگ

زانکه نتوان کرد کاری روز مرگ

چیست درویشی و بیماری و مرگ

داد حیدر سه جواب او ببرگ

رهروی را چون درآمد وقت مرگ

لرزهٔ افتاد بر وی همچو برگ

آنکه دایم در پی جاهست و برگ

کی خبر دارد ز حال برگ و مرگ

بد وزیری مر مرا مردی بزرگ

در همه کاری ابا هوش و سترگ

دست می‌زد چون رهید از دست مرگ

سبز و رقصان در هوا چون شاخ و برگ

هست بیرون قطرهٔ خرد و بزرگ

در صدف آن در خردست و سترگ

در خزان آن صد هزاران شاخ و برگ

از هزیمت رفته در دریای مرگ

در زمستانشان اگر چه داد مرگ

زنده‌شان کرد از بهار و داد برگ