احتماها بر دواها سرورست

زانک خاریدن فزونی گرست

پس قیامت روز عرض اکبرست

عرض او خواهد که با زیب و فرست

حمیت دین را نشانی دیگرست

که از آن آتش جهانی اخضرست

گفت نار از خاک بی شک بهترست

من ز نار و او ز خاک اکدرست

چندگاهش گام آهو در خورست

بعد از آن خود ناف آهو رهبرست

با تو دیوارست و با ایشان درست

با تو سنگ و با عزیزان گوهرست

عیسی روح تو با تو حاضرست

نصرت از وی خواه کو خوش ناصرست

خود حسد نقصان و عیبی دیگرست

بلک از جمله کمیها بترست

آتشی که اصلاح آهن یا زرست

کی صلاح آبی و سیب ترست

می‌نماید سیری این حیلت‌پرست

والله از جمله حریصان بدترست

بی‌ادب حاضر ز غایب خوشترست

حلقه گرچه کژ بود نی بر دَرست؟

حکم آن خو راست کان غالبترست

چونک زر بیش از مس آمد آن زرست

تخم مایهٔ آتشت شاخ ترست

سوختهٔ آتش قرین کوثرست

هست کرها گبر هم یزدان‌پرست

لیک قصد او مرادی دیگرست

گر غذای نفس جوید ابترست

ور غذای روح خواهد سرورست

اندرون هر حدیث او شرست

صد هزاران سحر در وی مضمرست

آن دو اشتر نیست آن یک اشترست

تنگ آمد لفظ معنی بس پرست

گفت آخر او ز من مسکین‌ترست

گفت قاصد کرده است او را زرست

پیش اهل تن ادب بر ظاهرست

که خدا زیشان نهان را ساترست

پس سر این تن حجاب آن سرست

پیش آن سر این سر تن کافرست