مرد دنیا مفلس است و ترسناک

هیچ او را نیست از دزدانش باک

رنگ دیگر شد ولیکن جان پاک

فارغ از رنگست و از ارکان و خاک

رحمت مخلوق باشد غصه‌ناک

رحمت حق از غم و غصه‌ست پاک

این همی گفت و ذبالهٔ نور پاک

از لبش می‌شد پیاپی بر سماک

ریختی بر سر به پیش شاه خاک

تا امان دیدی ز دیو سهمناک

زان همی‌کردم صفوف جنگ چاک

تا رهانم مر شما را از هلاک

چون ز چاهی می‌کنی هر روز خاک

عاقبت اندر رسی در آب پاک

پیشْ پیشت می‌رود آن نور پاک

می‌کند هر ره‌زنی را چاک‌چاک

مغز او خود از نسب دورست و پاک

نیست جنسش از سمک کس تا سماک

دفن کردش پس بپوشیدش به خاک

زاغ از الهام حق بد علم‌ناک

کژرو و شب کور و زشت و زهرناک

پیشهٔ او خستن اجسام پاک

خیز در دم تو به صور سهمناک

تا هزاران مرده بر روید ز خاک

پند گفتن با جهول خوابناک

تخم افکندن بود در شوره خاک

مرجع این جسم خاکم هم به خاک

مرجع تو هم به خاک ای سهمناک

چون رود جان می‌شود او باز خاک

اندر آن گور مخوف سهمناک

آدمست از خاک کی ماند به خاک

جنیست از نار بی‌هیچ اشتراک

هم‌چو قطرهٔ خایف از باد و ز خاک

که فنا گردد بدین هر دو هلاک

آن یکی نسبت بدان حالت هلاک

باز هم آن سوی دیگر امتساک

لیک گر واقف شوی زین آب پاک

که کلام ایزدست و روحناک

خفته بود آن شیر کز خوابست پاک

اینت شیر نرمسار سهمناک