که ایرانیان مردمی ریمنند

همی ناگهان بر طلایه زنند

تو گفتی همی سنگ آهن کنند

وگر آسمان بر زمین برزنند

که این هر دو کودک ز جادو زنند

پدیدند کز پشت اهریمنند

سرانجام ترکان به تیرش زنند

تن پیلوارش به خاک افگنند

همی تخم دستان ز بن برکنند

زن و کودکان را به خاک افگنند

که ایرانیان بر تو بر دشمنند

بکوشند و بیخت زبن برکنند

سپاه تو با لشکر دشمنند

ابا او همه یک دل ویک تنند

بدین تاج و تخت آتش اندرزنند

همه ز یورش بر سرش بشکنند

همه شهر ایران تو را دشمنند

به پیکار تو یک دل و یک تنند

بفرمود تا تیغها بشکنند

دران سلهٔ نابکار افگنند

پراگنده بر لشکر اسب افگنند

دل و پشت ایرانیان بشکنند

سواران که در میمنه با منند

همه جنگ را یکدل و یکتنند

آن خوشه های رز نگر آویخته سیاه

گویی همی شبه به زمرد در اوژنند

وان بانگ چَزد بشنو ، از باغ نیمروز

همچون سفال نو که به آبش فرو زنند

بفرمود کاو را به در افگنند

وگرنه سرش را ز تن برکنند

داعیانی که زادهٔ زمنند

بیشتر در هوای خویشتنند

این خواجه‌زادگان که درین شهر و برزنند

مردند مر زنان را لیکن مرا زنند

زین گونه مولعند برآورد و برد من

کزشان زبر فرو نزنم زیر و برزنند

خورشید چرخ شیفته بر رویشان ولیک

[...]

موبدان گر نوند و گر کهنند

همه از یک‌زبان در این سخنند

سیاهان که ماران مردم زنند

نه مردم‌، همانا که اهریمنند

مغرب و آن قوم سخا دشمنند

مشرق و اهلش به سخا روشنند

پنج سال است اینکه غیبت می‌کنند

بر سر منصور خود بدعت زنند