امید فرخی آمد ز دولت

نوید خرمی آمد ز وصلت

کجا تیغ تو بدرخشد بپیراید همی ملت

کجا رای تو بفروزد بیاراید همی دولت

نیک داند خدای سرّ دلت

زانکه اول خود او سرشت گلت

دولت از روی شدت و صولت

دوِ امروز دان و فردا لت

اندر آن چاه گوی راز دلت

تا بیاساید این سرشته گِلت

ای بزرگان دولت و ملت

دین و ملک از شماست با صولت

باوصالت رسم در این وصلت

که غریبم قضا دهد مهلت

گر شود دریا ره از خون دلت

هم نیفتد قطع جز یک منزلت

مرا هم دادهٔ امید فضلت

که بنمائی مرا در عشق وصلت

که تا ویرانه جای شرک و علت

شود معمورهٔ دین، اینت دولت

کنون سالی هزاری نه بعلّت

بفضل این خلق را دادیم مهلت

بدو گفتند نام آن محلّت

بگو تا فارغ آئی زین مذلت

نه اشکالست در دین و نه علت

بجز تسلیم نیست این دین و ملت

مرا پرسد ز هفتاد و دو ملت

چرا یک حق و دیگرهاست علت

نهد بر فرق هر یک تاج خلت

از آن تاجند گشته شاه ملت

چو پر کردی ز حضرت جام وصلت

نماند در درونت هیچ علت

خداوندا بحق جود و فضلت

بحقّ رحمت و احسان و بذلت

رو تو حبّش دار و صیقل زن دلت

تا نروید خار غفلت ازگلت

گر روی این ره شود روشن دلت

نعرهٔ مستان برآید از کلت

غیبت کس را برون کن از دلت

تا درآید رحمت حق از گلت