دریدند از هم آن نقش گزین را

که رنگ از روی بردی نقش چین را

تجسس کرد شاپور آن زمین را

به دست آورد فرهاد گزین را

در بر آمود سرو سیمین را

بست بر ماه عقد پروین را

دید آن پیکر نوآیین را

گور فرهاد و قصر شیرین را

در برآورد لعبت چین را

گل صد برگ و سرو سیمین را

نه بفروشم نه زر بستانم این را

که این بنیاد کردم بهر دین را

چوامر سجده آمد آن لعین را

بخوابانید چشم راه بین را

پس آنگه شاه گفت آن نازنین را

که ای بنده چه حجّت داری این را

ازین گردی که بود آن نازنین را

ز اشکی آب بر بندم زمین را

مدرس شد عباد مخلصین را

سبق داد از حقیقت مرسلین را

نشاید گفت تنها خورد این را

مرا باد و عباد صالحین را

ازین پرتو که بود آن شمع دین را

نمی‌شایست جز خلد برین را

جواب این بود آن درویش دین را

بکل کون نفروشم من این را

اگر صد سال پویم راه دین را

ندانم کرد استغفار این را

کند چون پشم کوه آهنین را

چنان کاندر بدل فرش زمین را

محمد مشفق دنیا و دین را

شفیع اوّلین و آخرین را

چو ایشانند هردو چشم، دین را

بنه سر این دو چشم راه بین را

بنام خسرو روی زمین را

نهادم نام خسرونامه این را

چو هرمز دید نقش دل گزین را

بخدمت بوسه زد روی زمین را

تویی پشتی سپهداران دین را

تویی مردی، همه روی زمین را