ای خروس ایچ ندانم چه کسی

نه نکو فعلی و نه پاک تنی

سخت شوریده طریقیست تو را

نه مسلمانی و نه برهمنی

طیلسان داری و در بانگ نماز

[...]

ای دوست حقیقت شنو از من سخنی

با بادهٔ لعل باش و با سیم تنی

کانکس که جهان کرد فراغت دارد

از سبلت چون تویی و ریش چو منی

ای چنگ، سرافگنده چو هر ممتحنی

در پای کشان زلف چو محبوب منی

گر حلق تراست خشک، پس در چه فنی؟

هم خشک زبانی تو و هم تر سخنی

مرا پیر خوانی و دل بشکنی

بترسانی از جنگ اهریمنی

سمنبرا، صنما، یارِ غمگسار منی

ستارهٔ سپهی آفتاب انجمنی

به مجلس اندر گویی که ماه بر فلکی

به موکب اندر گویی که سرو در چمنی

ز عاشقان منم اندر جهان که آن تو ام

[...]

ای زلف دلبر من پربند و پرشکنی

گاهی چو وعدهٔ او گاهی چو پشت منی

گه دام سرخ مُلی‌ گه بند تازه‌ گلی

گه دِرْعِ مُعْصَفَری‌ گه طوقِ نسترنی

گه خوشهٔ عِنَبی‌ گه عُقْدهٔ ذنبی

[...]

چو با دشمنش دوستی افگنی

چنان دان که خود شاه را دشمنی

چنان رو که ناگه بر او برزنی

بن و بیخ دشمن همه برکنی

دگر مرد درویش با برتنی

ز بیچارگان زشت و ناخوش منی

درختی ست این، بارِ او روشنی

ز بُن برکند بیخ آهرمنی

نجُستی تو پیوند با چون منی

بدان رانده دادی تو سیمین تنی

یک روز نباشد که تو با کبر و منی

صد تیغ جفا بر من مسکین نزنی

آن روز که کم باشد آن ممتحنی

از کوه پلنگ آری و در من فگنی

عشق تو بربود ز من مایهٔ مایی و منی

خود نبود عشق ترا چاره ز بی‌خویشتنی

دست کسی بر نرسد به شاخ هویت تو

تا رگ نخلیت او ز بیخ و بن بر نکنی

با لب تو باد بود، سیرت نیکی و بدی

[...]

ای اصل تو ز خاک سیاه و تن از منی

در سر منی مکن که به ترکیب چون منی

آنکو ز خاک باشد آخر رود به خاک

او را کجا رسد سخن مایی و منی

از آهن مذهب معمور کرده باش

[...]

ساکن خانقاه «اَوْ اَد‌ْنی»

سالک شاهراه «اَرْسَلْنا»

چون لگد بر سر دو کون زنی

رخت خود در جهان «‌هو» فکنی

ای تو در راه صدق کم ز زنی

باز بستر ز همچو خویشتنی

همچو شمع آنکه را نماند منی

در تو خندد چو گردنش بزنی

مرد مُدبر ز بهر عشق زنی

اندر افکند در جهان محنی

به پسر مر تو را دهم به زنی

مر مرا دختریّ و جان و تنی