بوشعیب الاُبی امامی بود

که ورا هرکسی همی بستود

قائم‌الیل و صائم‌الدّهری

یافت از زهد در زمان بهری

برده از شهر صومعه برِ کوه

جَسته بیرون ز زحمت انبوه

زنی از اتّفاق رغبت کرد

گفت شیخا زنت بود در خورد

گر بخواهی ترا حلال شوم

به قناعت ترا عیال شوم

به قناعت زیم به کم راضی

نکنم یادِ نعمت ماضی

گفت بخ بخ رواست بپسندم

گر قناعت کنی تو خرسندم

با عفاف و کفاف و خلق حسان

غایتِ حسن و آیتِ احسان

بودش این زن عفیفه جوهره نام

یافته از حسن و زیب بهره تمام

شهر بگذاشت و عزم صومعه کرد

قانع از حکم چرخ گردا گرد

بوریا پاره‌ای فکنده بدید

جوهره بوریا سبک برچید

مر ورا بوشعیب زاهد گفت

کای شده مر مرا گرامی جفت

از برای چه برگرفتی فرش

که بود خاک تیره موضع کفش

گفت بهر صلاح برچیدم

که من این معنی از تو بشنیدم

که بود بهترینِ هر طاعت

که نباشد حجابش آن ساعت

جبهت بنده را ز عین تراب

بوریا بود در میانه حجاب

بود هر شب دو قرص راتبِ او

به وظیفه که بُد معاتب او

به دو قرص جوین گه افطار

بود قانع همیشه آن دیندار

بوشعیب از قیام شب یکروز

گشت رنجور و بود وی معذور

آن شب از ضعف حال آن سره مرد

فرض و سنت نماز قاعد کرد

زن یکی قرص پیش شیخ نهاد

قطره‌ای سرکه داد و بیش نداد

شیخ گفت ای زن این وظیفهٔ من

بیش از این‌ست کم چرا شد زن

گفت زیرا نماز قاعد را

مزد یک نیمه است عابد را

تو نماز ار نشسته کردستی

نیمه‌ای از وظیفه خوردستی

بیش یک نیمه از وظیفه مخواه

از من ای شیخ کردمت آگاه

که نماز نشسته را نیمی

مزد استاده است تقسیمی

چون تو نیمی عباده بگذاری

جمله را مزد چشم چون داری

جمله بگذار و مزد جمله بخواه

ورنه این طاعتست عین گناه

ای تو در راه صدق کم ز زنی

باز بستر ز همچو خویشتنی

مر ترا زین نماز نز سر دل

نیست جان کندنی مگر حاصل

طاعتی کان ز دل ندارد روح

کس ندارد وجود آن به فتوح

زآنکه در اصل خود نیاید نغز

بر سر کاسه استخوان بی‌مغز

هر نمازی که با خلل باشد

دان‌که در حشر بی‌محل باشد

از خشوع دلست مغز نماز

ور نباشد خشوع نیست نیاز

آنکه در بند روزه ماند و نماز

بر درِ جانش ماند قفل نیاز

زان در این عالم فریب و هوس

واندرین صدهزار ساله قفس

دست موزه‌ات کلاه جاه آمد

که سرت برتر از کلاه آمد

هرکرا در نماز عُدّه نکوست

غار مغرب سزای سجدهٔ اوست

رو قضا کن نماز بی‌دمِ آز

که نمازت تبه شد از نمِ آز

شد ز ننگ نماز و روزهٔ تو

کفش پای تو دست موزهٔ تو

مرد باید که در نماز آید

خسته با درد و با نیاز آید

ور نباشد خشوع و دمسازی

دیو با سبلتش کند بازی

لحن خوش دار چون به کوه آیی

کوه را بانگ خر چه فرمایی

کرده‌ای در ره دعا برپای

صد هزاران عوان صوت سرای

لاجرم حرف آن ز کوه مجاز

چون صدا هم به دمت آید باز