تیرافکن آسمان به یک‌دم

دست تو شکست و قلب عالم

دو پایش چون دو ساق گاو، محکم

دو خارش چون دورمح آهنین‌دم

سفارش کرد کز جایت مخور جم

مده پاسخ به دعوت‌های مردم

می‌رسند از دو ره خم در خم

شیخ اشراق و «‌انشتین‌» بهم

سرو آزادش به آزادی علم

خوبی و آزادگی انباز هم

آن هوای تیرهٔ پر دود و دم

خوش‌تر از دشت گل و باغ ارم

فزون از شمر نطفه رفته ز هم

که زهدان یکی را کشیده بدم

ز داد و ز دین بر تو رفت این ستم

که این داد و دین از جهان باد کم

به‌شیر و به‌سرشیر،‌زن را نواخت

بشست آن دو نوزاد را نرم نرم

پس‌ آنگه شود پهن و زشت و دژم

بچسبند ناگه شکم بر شکم

بهل تا یک امشب نپیچم ز غم

نباشم ز یاد حسودان دژم

درنده‌، چرنده‌، خزنده بهم

درآمیخته رنج و تیمار و غم

به خود گفت آن را به دندان زنم

که گوبند خان چاکری داشت هم

دو بال از تف برف گشته دژم

دو مژگان ز سرما فتاده بهم

فرو ریخته برگ و بارت بهم

به زیر لگد پشت کرده بخم

فکر عصیان زدهٔ مستاصل

محو گرداب یکی روح عظیم

روح من گر ز نیاکان من است

ای خدا پس من بدبخت که‌ام

و گر این ‌روح و خرد زان من است

بستهٔ بند وراثت ز چه‌ام

من نه زاهد نه محاسب نه ظریف

من نه تاجر نه سپاهی نه ندیم

به همه باب حریف و نه حریف

به همه کار علیم و نه علیم