هرکرا نور یقین حاصل بود

صاحب ایمان و روشن دل بود

هر که او با دوستان یکدل بود

جمله مقصود دلش حاصل بود

هر که او از یاد حق غافل بود

از حماقت در ره باطل بود

لطف سبزه جزو لطف گل بود

بانگ قمری جزو آن بلبل بود

آنک یک دم کم دمی کامل بوَد

نیست معبود‌ِ خلیل‌، آفل بوَد

مات زید زید اگر فاعل بود

لیک فاعل نیست کو عاطل بود

جان جان تن حیات دل بود

پس ز دادش داد تو فاضل بود

اصل بیند دیده چون اکمل بود

فرع بیند چونک مرد احول بود

عاشقان را باده خون دل بود

چشمشان بر راه و بر منزل بود

قرةالعینت چو ز آب و گل بود

راتبهٔ این قره درد دل بود

قهر بیند از او چو غافل بود

لطف بیند هر آنکه عاقل بود

تا زبانش کوته از باطل بود

عالمش خوانند اگر جاهل بود

چنان شاد و خرسند و خوش دل بوَد

که مقصودش از وقت حاصل بوَد

تعال الله ندانم کان چه دل بود

که نزدش گوهری زانگونه گل بود؟

سردی دل مردگی دل بود

خون چو به تن سرد شود گل بود

نشاید تو را کینه در دل بود

چنین گفتگو کار مشکل بود

یاد باد آن که سرِ کویِ توام منزل بود

دیده را روشنی از خاکِ درت حاصل بود

راست چون سوسن و گل از اثرِ صحبتِ پاک

بر زبان بود مرا آن‌چه تو را در دل بود

دل چو از پیرِ خِرَد نَقلِ مَعانی می‌کرد

[...]

پیوسته ز کار خود خجل بود

وز عاشق خویش منفعل بود

تخم پراکنده که در گل بود

تخم پراکندگی دل بود

مرا با عشق، مهر لم یزل بود

از آنم دایم این شغل و عمل بود