آن که در دیده بینای من آمد جایش

هیچ از ریختن خون نبود پروایش

کرده منقار به خون جگر خویش خضاب

طوطی از حسرت لعل لب شکرخایش

زنده چون خضر از آن نیست سکندر که نداشت

[...]

خوشا شیراز و خلق باوفایش

خداوندا! نگه دار از بلایش

عبیرآمیز می باشد نسیمش

طرب انگیز می باشد هوایش

خوش آن ساعت که معمار سبک دست

[...]

ای شاه نجف (صامت) هستی چو تو مولایش

پیرایه عصیان را مپسند به بالایش

آخر چو اجل سازد در خاک لجد جایش

خواهد به نجف باشد در کوی تو ماوایش

بنهاد چرا به کربلایش

تنها و نکرد جان فدایش

بکوشم درحصول مدعایش

به فتح قلعه گردم رهنمایش

جز بر تو نمی سزد ستایش

الا به تو نیست خویش نیایش

بر حسن و به عشق اگر نیایش

آرم به تو کرده ام ستایش

چنین یکتا خدایی را ستایش

همی گویم همی جویم نیایش

خدا چشمست و گوش و دست و پایش

هوایش مرده در پای خدایش

چه امکان است گردد از دلم بیرون تمنایش

که باشد صورتم آیینه‌سان محو تماشایش

برای انتظار اوست تمهید نفس هر دم

که در آغوش دل از شوق خالی می‌کند جایش

نگه را سرمه چشم امید حیرت خود کن

[...]

به گلشن منفعل شد طوبی ازآن قد بالایش

دریده پیرهن گل‌ها همه از روی زیبایش

ز خوبان جهان هرگز نباشد هیچ همتایش

جگر خون گشته آهو از نگاه چشم شهلایش

سیه شد مشک چین از نکهت زلف سمن‌سایش

[...]

زپهنای بر و قد رسایش

گذشتی مرغی از بین دو پایش

سر حاجت بسای در پایش

اوستادش بخوان و مولایش

شاخ طوبیست قد و بالایش

خیز و سر نِه به مبارک پایش