گاو باشد دلیل سالِ فراخ

به برِ پادشا شود گستاخ

خون دل چون جگر کند سوراخ

چه جهنم چه جمرهٔ طبّاخ

با کسی علم دین نگفت استاخ

زانکه دل تنگ بود و علم فراخ

عالمی بود همچو نوح استاخ

عالمی بود همچو روح فراخ

کرد خصمان برو جهان فراخ

تنگ همچون درونگه درواخ

عالمِ علم عالمیست فراخ

بخ بخ آنرا که شد درو گستاخ

خوب را از برای دستِ فراخ

جاودان شاخ شاخ ریزد شاخ

بدین امّید‌های شاخ در شاخ

کرم‌های تو ما را کرد گستاخ

پرنده مرغکان گستاخ گستاخ

شمایل بر شمایل شاخ بر شاخ

گَهی سوی درختان دید گستاخ

که گویی مرغ شد پرید بر شاخ

رضا دادش که در میدان و در کاخ

نشیند با ملک گستاخ گستاخ

به سیم دیگران زرین مکن کاخ

کزین دین رخنه گردد‌، کیسه سوراخ

بُخار تلخ شیرین بود گستاخ

چو شیرین شد رطب، خار است بر شاخ

ز جای گوسفندان تا در‌ِ کاخ

دورویه سنگ‌ها زد شاخ در شاخ

ز مجروحی دلش صد جای سوراخ

روانش بر هلاک خویش گستاخ

من آیم خود به خدمت بر سر کاخ

زمین بوسم به نیروی تو گستاخ

بپرس از عقل دور‌اندیش گستاخ

که «‌چون شاید شدن بر بام این کاخ‌؟»

این تیرِ زبان گشاده گستاخ

وان زاغ پریده شاخ بر شاخ

با نخل رطب چو گشت گستاخ

دستی به رطب کشید بر شاخ

مرغی بپریدی از سر شاخ

رفتی برِ او به طبعِ گستاخ