بدو گفتند بت رویان دم‌ساز

که ای شمع بتان چون شمع مگداز

به استقبال شاه آورد پرواز

سپاهی ساخته با برگ و با ساز

حقیقت گشتشان کآن مرغ دم‌ساز

به اقصای مداین کرده پرواز

چو خسرو دید که آن مرغان دم‌ساز

چمن را فاخته‌اند و صید را باز

ز غمزه تیر و از ابرو کمان‌ساز

همه باریک‌بین و راست‌انداز

از آن بِه داستانی زد فلک‌ناز

که ما را بود یک چشم از جهان باز

کبوتربچه چون آید به پرواز

ز چنگ شه فتد در چنگل باز

چو من نرخ کسان را بشکنم ساز

کسی نرخ مرا هم بشکند باز

به جایی ساز مطرب برکشد ساز

به جایی مویه‌گر بردارد آواز

به دام آورده گیر این مرغ را باز

دگر باره به صحرا کرده پرواز

حکایت کرد با شیرین سرآغاز

که وقت آمد که بر دولت کنی ناز

کند با جنس خود هر جنس پرواز

کبوتر با کبوتر، باز با باز

و گر گوید به شیرین کِی رَسَم باز

بگو با روزهٔ مریم همی ساز

به شیرین‌خنده‌های شکرین‌ساز

درآمد شِکر شیرین به آواز

میندیش آن چه نتوان گفتنش باز

که نندیشیده بِهْ ناگفتنی‌راز

خداوندیت را انجام و آغاز

نداند اول و آخر کسی باز

چو در نالیدن آمد طبلک باز

درآمد مرغ صیدافکن به پرواز

اگر بر من به سلطانی کنی ناز

بگو تا خط به مولایی دهم باز

نشاید گفت با فارغ‌دلان راز

مخالف در نسازد ساز با ساز

فرود آی از سر این کبر و این ناز

فرود آوردهٔ خود را مینداز