شنو پندی ز من ای یار خوش کیش

به خون دل برآید کار درویش

یقین می‌دان مجیب و مستجابست

دعای سوخته درویش دل ریش

چو آن سلطان بی‌چون را بدیدی

[...]

صد سال اگر گریزی و نایی بتا به پیش

برهم زنیم کار تو را همچو کار خویش

مگریز که ز چنبر چرخت گذشتنیست

گر شیر شرزه باشی ور سفله گاومیش

تن دنبلیست بر کتف جان برآمده

[...]

کاری کردم نگه نکردم پس و پیش

آنرا که چنان کند چنین آید پیش

آندم که قضا کار کند ای درویش

در خانه گریزد خرد دوراندیش

گفت چون بیرون شدی از شهر خویش

در کدامین شهر بودستی تو بیش؟

بشنود آن مرغ بانگ جنس خویش

از هوا آید بیابد دام و نیش

ترک دنیا هر که کرد از زهد خویش

بیش آید پیش او دنیا و بیش‌»

زانک هر مرغی بسوی جنس خویش

می‌پرد او در پس و جان پیش پیش

کین سبب را آن سبب آورد پیش

بی‌سبب کی شد سبب هرگز ز خویش

سخت درماند امیر سست ریش

چون نه پس بیند نه پیش از احمقیش

اندر آمد چون قلاووزی به پیش

تا برد او را به سوی دام خویش

از تکبر نه و از هستی خویش

بهر آن تا ره دهد او را به پیش

گر نه کوری این کبودی دان ز خویش

خویش را بد گو مگو کس را تو بیش

قطرهٔ دانش که بخشیدی ز پیش

متصل گردان به دریاهای خویش

یک خلیفه بود در ایام پیش

کرده حاتم را غلام جود خویش

دیو ننموده ورا هم نقش خویش

او همی‌گوید ز ابدالیم بیش

زن برو زد بانگ کای ناموس‌کیش

من فسون تو نخواهم خورد بیش

رستم زال ار بود وز حمزه بیش

هست در فرمان اسیر زال خویش

تا ابد هرچه بود او پیش پیش

درس کرد از علم الاسماء خویش

او بمانده دور از مطلوب خویش

سعی ضایع، رنج باطل، پای ریش

سر ندارد چون ز ازل بوده‌ست پیش

پا ندارد با ابد بوده‌ست خویش