دست می‌زد چون رهید از دست مرگ

سبز و رقصان در هوا چون شاخ و برگ

هست بیرون قطرهٔ خرد و بزرگ

در صدف آن در خردست و سترگ

در خزان آن صد هزاران شاخ و برگ

از هزیمت رفته در دریای مرگ

در زمستانشان اگر چه داد مرگ

زنده‌شان کرد از بهار و داد برگ

جفت در یک خرد وان دیگر بزرگ

جفت شیر بیشه دیدی هیچ گرگ

زین همه انواع دانش روز مرگ

دانش فقرست ساز راه و برگ

از کجا آموختی این ای بزرگ

گفت ای شاه جهان از حال گرگ

شیر دنیا جوید اشکاری و برگ

شیر مولی جوید آزادی و مرگ

می‌نماید پیش چشمت کُه بزرگ

هست اندیشه چو موش و کوه گرگ

تا بیامد بر لب جوی بزرگ

کاندرو گشتی زبونْ پیلِ سِتُرگ

می‌ستودندش به تسخر کای بزرگ

در فلان اقلیمِ بس هول و سترگ

وا نگشتند آن گروه از گرد گرگ

گرگ محنت بعد گرد آمد سترگ

معدن دنبه نباشد دام گرگ

کی شناسد معدن آن گرگ سترگ

در کفش تیر و کمان از بهر گرگ

تا زند گر آید آن گرگ سترگ

گشته آمن شهر و ده از دزد و گرگ

بُز نترسیدی هم از گرگ سترگ

دید آنجا کاروانی بس بزرگ

بر تف ریگ و ره صعب و سترگ

کان بلا دفع بلاهای بزرگ

و آن زیان منع زیانهای سترگ

روی زشت تست نه رخسار مرگ

جان تو همچون درخت و مرگ برگ

هر که دید او نباشد دفع مرگ

دوست نبود که نه میوه‌ستش نه برگ

ای عجب یک چیز از یک روی مرگ

وان ز یک روی دگر احیا و برگ