عشّاق دمی زقید هجران نرهند

تا کام به زیر گام خود در ننهند

گر عاشق مایی زسر خود برخیز

کانجا به گزاف جه به کس می ندهند

عشق آمد و صد گونه پریشانی کرد

در چهرهٔ دل هزار ویرانی کرد

ای دل چو رسید غم کجا دانی شد

وی جان چو ضرورت است چه توانی کرد

از دل خبری دیدهٔ غمّاز آورد

واندوه زساز رفته ام باز آورد

نادیده دلم زفتنه ها ایمن بود

عشق آمد و باز فتنه ها باز آورد

در عشق مرا زجان و تن نامی ماند

شد بسته زفان و زان سخن نامی ماند

دی من بودم که نام او می بردم

اکنون همه او شدم زمن نامی ماند

عشّاق به جان و دل غمت درگیرند

آن روز مباد کز تو دل برگیرند

گویند که زندگی بود از پس مرگ

آن زندگی آن است که پیشت میرند

در عشق سری و سرفرازی نخرند

خودبینی و کبر و بی نیازی نخرند

سرمایهٔ عشق عجز و بیچارگی است

کانجا جَلدی و چاره سازی نخرند

مردان ره عشق تو جانها دارند

در حجرهٔ درد تو نهانها دارند

با خرقه و ژنده ای به صد پاره مناز

کانجا به جز از خرقه نشانها دارند

از عشق تو بوی مختصر نتوان برد

جز درد دل و سوز جگر نتوان برد

بی عشق تو هرک می برد عمر به سر

ضایع تر از آن عمر به سر نتوان برد

عشق تو که هرگزم ملولم نکند

در سینهٔ بحر تو نزولم نکند

گفتی که به طعنه رو دری دیگر کوب

با داغ تو هیچ کس قبولم نکند

عشقت که زجمله خلق هستی بربود

هشیاری ما به بوی مستی بربود

من بودم و نیم دل به صد خون جگر

وآن نیز غمت به چربدستی بربود

[چو]ن عشق ولای خود دمیدن گیرد

جان از همه آفاق رسیدن گیرد

[ج]ایی برسد دیده که در هر نفسی

بی زحمت دیده دوست دیدن گیرد

در عشق حدیث کفر و ایمان نکند

بر در دربند و بام درمان نکند

آنجا که شه عشق فرو آرد سر

در پای غمش نثار جز جان نکند

یا رب که اگر عشق تو افزون گردد

این عاقبت کار دلم چون گردد

عشق تو چو کیمیاست یک ذرّه ازو

بر دل نه که بر کوه نهی خون گردد

جز آتش عشق رنگ دل نزداید

جز در غم تو عشق طرب نفزاید

در عشق تو دل دلیر و ثابت باید

یا رب تو دلی بخش که آن را شاید

عاشق باید که او مشوش باشد

وز دیده و دل در آب و آتش باشد

ناخوش باشد زعاشقان معشوقی

معشوق که عاشقی کند خوش باشد

هر دل که درو عشق نگاری نبود

مرده شمرش که زنده باری نبود

هر دل که درو نباشد از عشق اثر

در هیچ حسابی و شماری نبود

تا خاک در عشق مرا مفرش شد

دیده تر از آب و دل پر از آتش شد

عیش خوش را نهاده بودم بنیاد

افسوس که آن عیش خوشم ناخوش شد

در عشق تو جان بازم خود سر چه بود

چون نیست غم تو سرسری سر چه بود

گفتی که به ترک سر توانی گفتن

گر زآنک تو سر درآوری سر چه بود

تا دل زسر درد سری می دارَد

تخم هوسی به تازگی می کارَد

یکچند زدست عشق در پا افتاد

مانا که دگر باره سرش می خارَد

تا در طلب مات همی گام بود

هر دم که برون مازنی دام بود

آن دل که درو عشق دلارام بود

گر زندگی از جان طلبد خام بود