... گر ز عشقت خبری هست بگو ای واعظ

ورنه خاموش که فریاد و فغان چیزی نیست

بنده عشق شدی ترک نسب گو جامی ...

هیچ شب تیر غمت بر دل شیدا نرسد

که فغانم به مه آهم به ثریا نرسد

آن که وصل تو ز امروز به فردا انداخت ...

... چهره چو گل گرد چمن می گردی

بلبل مسکین به فغان می آید

بی گل تو جلوه سوسن بر من ...

... چو ذکر لذت تیغت رسد به خاک شهیدان

فغان ز جان شهید هزار ساله برآید

قلم به وصف بتان گر دوصد رساله نویسد ...

ز هجران مرده ام جانا نپنداری که جان دارم

به مضراب غمت چون چنگ بی جان این فغان دارم

نه تن دان این که می بینی پی قوت سگان تو ...

... مگو جامی صبوری پیشه کن کافتد به من آتش

اگر یک لحظه چشم از گریه و لب از فغان بندم

... ز جور آنکه قفا سوی ما کنی و روی

همی کنیم فغان وز قفا نمی نگری

هزار سوخته دل از پی تو وای کنان ...

... جامی از چنگ رسد زمزمه عشق چرا

گر نیی سنگ به فریاد و فغان دیرآیی

... لنگ لنگان می روم راه سخن وز درد پای

می کشم در هر قدم از دل فغان وز سینه آه

هرچه می گویم کنون بر من بود تاوان همه ...

فغان از دست آن کاتب که کلکش

به بیش و کم نویسی شد فسانه ...

... مهر نه ز لب بر دهان مرا

وز فغان من درد سر مکش

گشته عالمی فتنه بیش ازین ...

... گهی به یا اسفا سوختم به داغ اسف

فغان کشیدم از اندوه آن ز سینه چو چنگ

طپانچه کوفتم از درد آن به روی چو دف ...

... ز بانگ چنگ و لحن ارغنون و نغمه بربط

فغان در طارم این گنبد نیلوفر اندازیم

صدای مستی ماتا همه آفاق را گیرد ...

... چون ابر نوبهار به خاکم چو بگذری

خیزد فغان و آه به جای گیاه ازو

جامی اگر ز لطف تو عذر گناه خواست ...

... ز سر صفا قدمی نهی به ره وفا گذری کنی

توهمی روی و من از عقب به فغان که ازسرمرحمت

چو رسد به گوش تو آن صدا به سوی قفانظری کنی ...

... شتر نموده به ره بهر پاس حجره مجن

برای حجره درای شتر کشیده فغان

شتر به حجره چو رانده عرابی از مکمن ...

... زان طرف نای در نفیر بود

زین طرف کوس در فغان باشد

تیز پر تیر سوی سینه مرد ...

... عادت مرد حسد پیشه که خاکش به دهن

هر چه بیند به کف غیر فغان بردارد

که چرا داد به وی بی سبب آن را نه به من ...

دلارامی که رونق جمال او رفته بود و ظلمت ریش صفحه رویش گرفته طالبان را از مصاحبت خود صبور می دید و عاشقان را از مواصلت خود نفور دانست که حجاب ایشان مویی چند است بر عارض و زنخدان دمیده و از آن دام بی اندام مرغ دل ایشان رمیده

جحامی را طلب کرد که از بی یاری بجان آمده ام و از بی خریداری به فغان بیا و این حجاب را از پیش بردار و این دام را از هم بردر حجام مردی ظریف بود و طبعی لطیف داشت پاکی می راند و این قطعه می خواند

نوبت خوبی امرد چو سرآید آن به ...

... مرآت صقیل را به زنگار مده

چون آن شیرین پسر این نصیحت شنید بر وی تلخ آمد روی ترش کرده برخاست و به بهانه ای از خانقاه بیرون رفت و چند روز نیامد پیر و مریدان از غم مفارقت او به جان آمدند و از الم مهاجرت او به فغان به الماس مژه گوهر عجز و اضطرار سفتند و به لسان افتقار و زبان اعتذار گفتند

باز آ که بر تو هیچ کس حکمی ندارد ای پسر ...