حرف آخر قافیه

شماره ۱: آتش عشق کنون سوخت دیگر پیکر ما

شماره ۲: چنان به سوخت شرار غم تو جان مرا

شماره ۳: تا به خاک قدمت روی نیاز است مرا

شماره ۴: بلندآوازه بلبل در گلستان کرد دستان را

شماره ۵: باز آراسته بینم صف مژگان تو را

شماره ۶: از پس عمری که بگشود آن جفا جو دیده را

شماره ۷: آشنا منما به گیسوی پریشانه شانه را

شماره ۸: گرفته نور ز داغ جگر نظاره ما

شماره ۹: تلخی صبر است بس بر طبع شکر ریز ما

شماره ۱۰: همین بود سبب دیر آشنایی ما

شماره ۱۱: کنون کافتاد دور حسین با این زلف و چوگان‌ها

شماره ۱۲: ای خوش آن روز که دل به هر غمت جایی داشت

شماره ۱۳: به دامنم نبود گر دل فکار منست

شماره ۱۴: اختلاف اهل دل خوبس اهل دل کجاست

شماره ۱۵: از تیر خطا کردن تو دل گله‌مند است

شماره ۱۶: تبسم لبت از لعل آبدارتر است

شماره ۱۷: خنده‌ات نوش لب ز آب بقا شیرین‌تر است

شماره ۱۸: اطراف رخت را خط شبرنگ گرفته است

شماره ۱۹: ز خوب و زشت جهان یار ما به ما کافی است

شماره ۲۰: گرچه هر تیر جفا کز تو رسد مطلوبست

شماره ۲۱: جلوه گر گردد چو حسن او را جفایی لازمست

شماره ۲۲: در سر کوی وفا عشاق را منزل یکی‌ست

شماره ۲۳: کشتن منصور نزد عاشقان دشوار نیست

شماره ۲۴: مرد خدا فریفته مال و جاه نیست

شماره ۲۵: به غیر جلوه رویت مرا بهاری نیست

شماره ۲۶: جز مهر تو ای مه سروکارم به کسی نیست

شماره ۲۷: فلک همان نه تو را مهربان به ما نگذاشت

شماره ۲۸: مرد عاشق‌پیشه از کفران نعمت ننگ دارد

شماره ۲۹: خوش آن تنی را که مو به موی شکنج زلفت بتاب دارد

شماره ۳۰: ای دل از این ناله گر تاثیر می‌خواهی ندارد

شماره ۳۱: سر دار محبت سر فرازی برنمی‌دارد

شماره ۳۲: قیمت به خود از عشق تو ارزان بگذارد

شماره ۳۳: طره صیادی مرا در زلف خود زنجیر کرد

شماره ۳۴: غمت آن روز که جا در دل ویرانم کرد

شماره ۳۵: دو شینه دل از دوری دلبر گله می‌کرد

شماره ۳۶: دلم بهانه رویت زیاد می‌گیرد

شماره ۳۷: دگر دل بهر بدنامی ره تدبیر می‌گیرد

شماره ۳۸: در این ویران سر بی‌جا کسی منزل نمی‌گیرد

شماره ۳۹: هر زمان بویی از آن جعد سمن‌سا می‌رسد

شماره ۴۰: هجوم غم رسید اندر دل و راه فغان گم شد

شماره ۴۱: دو زلفت ای صنم چون عقرب جرار می‌ماند

شماره ۴۲: همیشه افسر فرماندهی بر سر نمی‌ماند

شماره ۴۳: تا مرا گردن به طوق آشنایی بسته‌اند

شماره ۴۴: چینیان در چین گر از زلف تو چینی داشتند

شماره ۴۵: خوبان اگر که منع نگاهی به ما کنند

شماره ۴۶: دمی که باده عشترت بتان به جام کنند

شماره ۴۷: کسی که در صف مستان به احتراز نشیند

شماره ۴۸: پیش از آنی که محبت به جهان باب نبود

شماره ۴۹: من نمی‌گویم چرا با دوستانت کین بود

شماره ۵۰: تنک بر جان در گلو راه نفس کی می‌شود

شماره ۵۱: دلم دائم ز هجرت خویش را بیمار می‌خواهد

شماره ۵۲: از قفس راندی و گفتی روز که آزادی دگر

شماره ۵۳: هر چه خواهی بر من ای دنیا ز تلخی تنگ گیر

شماره ۵۴: آن مشک که در چین به صدا اعزاز خرندش

شماره ۵۵: ز بسکه در غم روی تو انتظار کشیدم

شماره ۵۶: اگر از بی‌وفایی‌های تو حرفی به لب دارم

شماره ۵۷: تا سرو کار بدان طره پر خم دارم

شماره ۵۸: ترک دین و دل نمودم ترک جان هم می‌کنم

شماره ۵۹: ما از دو کون پای به دامن کشیده‌ایم

شماره ۶۰: دوش با پیک خیالت گفتگویی داشتیم

شماره ۶۱: بس که در باغ رخت محو تماشا ماندیم

شماره ۶۲: روزگاریست که ما طالب دیدار توئیم

شماره ۶۳: نگارا زخم دل را مرحمش کن

شماره ۶۴: دلی کز عشق مفتون نیست یا رب پر ز خونش کن

شماره ۶۵: شد از آن روزی که صحرای جنون ماوای من

شماره ۶۶: نمی‌دانم شب هجر تو را باشد سحر یا نه

شماره ۶۷: رخت را ماه می‌گفتیم اگر مه داشت پیرایه

شماره ۶۸: چه خوش بود ار ز عشق اول دلی شیدا نمی‌کردی

شماره ۶۹: خوش به حال آن که روز بی‌کسی یارش تو باشی

شماره ۷۰: در شهرت ریا شد عمرم تمام نیمی

شماره ۷۱: تا کی از بخت فرو بسته گره وا نکنی

شماره ۷۲: مردم از تیر بلایت امتحانم می‌کنی