یوسف رویی کزو فغان کرد دلم

چون دست زنان مصریان کرد دلم ...

... به شب گیو باشد طلایه به راه

بخندید و زان پس فغان برکشید

طلایه چو آواز رستم شنید ...

... بسازم گر او سربپیچد ز من

کنم زو فغان بر سر انجمن

نشست از بر تخت باگوشوار ...

... برآمد خروش از شبستان اوی

فغانش ز ایوان برآمد به کوی

یکی غلغل از باغ و ایوان بخاست ...

... نهان کرد زن را و او خود بخفت

فغانش برآمد ز کاخ نهفت

در ایوان پرستار چندانک بود ...

... دو کودک بدیدند مرده به طشت

از ایوان به کیوان فغان برگذشت

چو بشنید کاووس از ایوان خروش ...

... بگفت این و روی سیاوش بدید

دو رخ را بکند و فغان برکشید

دل شاه توران برو بر بسوخت ...

... زمین آمد از سم اسپان به جوش

به ابر اندر آمد فغان و خروش

چو برخاست از دشت گرد سپاه ...

... هم اندر زمان دیده بانش بدید

سوی زاولستان فغان برکشید

که آمد نبرده سواری دلیر ...

... چو بر کوه روی سکندر بدید

چو رعد خروشان فغان برکشید

که ای بنده آز چندین مکوش ...

... ابا لشکر و گنج و چندی مهان

چغانی شهی بد فغانیش نام

جهانجوی با لشکر و گنج و کام

فغانیش را گفت کای نیک خواه

دو فرزند بودیم زیبای گاه ...

... سلیح و بزرگی و نیروی دست

فغانی بدو گفت که آری رواست

جهاندار هم بر پدر پادشاست ...

... جهانجوی پر دانش و بخش و داد

خردمند و نامش فغانیش بود

که با گنج و با لشکر خویش بود ...

... بفرمود نامه بخاقان چین

فغانیش راهم بکرد آفرین

یکی لشکری از مداین براند ...

... جهان کرد پر درد و گرم و گداز

مبادا فغانیش فرزند اوی

مه خویشان مه تخت ومه اورند اوی ...

... برستند پاک از بد روزگار

از ایشان فغانیش بد پیشرو

سپاهی پسش جنگ سازان نو ...

... چو از دیده گه دیده بانش بدید

سوی زابلستان فغان برکشید

که آمد سواری سوی هیرمند ...

... ز آهن بکردار کوهی سیاه

فغان کرد کای ترک شوریده بخت

که ننگی تو بر لشکر و تاج و تخت ...

... میان بسته دارد ز بهر جفا

فغان کرد کای نامور پهلوان

چه بودت که ایدون پیاده دوان ...

... که اندر زمان از لب دیده بان

به گوش آمد از کوه زیبد فغان

که از گرد شد دشت چون تیره شب ...

... دو دیده پر از خون و دل پر شتاب

فغان کرد کای شهریار جهان

سر نامداران و تاج مهان ...

... هر آنکه بر سر یک بیت من نویسد قال

همه کس از قبل نیستی فغان دارند

گه ضعیفی و بیچارگی و سستی حال

من آن کسم که فغانم بچرخ زهره رسید

ز جود آن ملکی کم ز مال داد ملال

روا بود که ز بس بار شکر نعمت شاه

فغان کنم که ملالم گرفت زین اموال

چو شعر شکر فرستم ازین سپس بر شاه ...

... درست گشت و نماند اندرین حدیث جدال

فغان کنند ز جودت فغان نباید کرد

فغان ز محنت و از رنج باید و اهوال

همینکه گوید از شاعری مرا بس بود ...

... همی برنج ابر تابد و بجهد خیال

اگر فغان کنم از بار شکر او نه شگفت

فغان ز لهو و ز شادی بود نه از احوال

اگر بچشمۀ حیوان کسی غریق شود ...

... یقین شناسم کز آب چشمۀ حیوان

فغان کنند چو از سرگذشت آب زلال

بشعر شکر نگه کن که رودکی گفته است ...

... غم و عناست مرا گفت زین ضیاع و عقار

فغان همی کنم از رنج گنج وضعیت و مال

فغان بنده همان و غم عناش همین

نه جای طعنه بماند نه حیلت محتال ...

... گفتا بطمع سود رسد مرد را زیان

گفتم فغان کنم ز تو ای بت هزار بار

گفتا که از فغان بود اندر جهان فغان

گفتم ز من جدا شدی ای بت بمن رسی ...

فغان زان پریچهر عیار یار

که با منش دایم به پیکار کار ...

فغان از آن دو سیه زلف و غمزگان که همی

بدین زره ببری و بدان ز ره ببری