هوای می به سر هر که چون حباب رود

عجب نباشد اگر در سر شراب رود

چو بخت خفته سوی ما به صد حیل آمد

ولی چو عمر گرامی به صد شتاب رود

ز بیدلان همه شب بشنود فسانه دل

چو نوبت من بیدل رسد به خواب رود

نظر فکنده به اغیار لب مگز پنهان

روا مدار که بر جان من عذاب رود

چو رند میکده روشن درون بود چه عجب

که در درونش می همچو آفتاب رود

خوش آنکه صبح به دیر مغان ز مخموری

خراب آید و شام از قدح خراب رود

خمار در لبش افکند اضطراب چه عیب

اگر به میکده فانی به اضطراب رود