دوش چون زلف شب به شانه زدند

رقم کفر بر زمانه زدند

ماه را در چهار بالش چرخ

نوبت ملک پنج گانه زدند

هر خدنگی که از مسیر شهاب

راست کردند بر نشانه زدند

از پی جدی کرکسان فلک

پر برین سبز آشیانه زدند

گوش ناهید را که از پروین

حلقه ای پر ز درو دانه زدند

فرق بهرام را که از اکلیل

تاج عالی خسروانه زدند

آخر الامر پیش در گاهش

جملگی سر بر آستانه زدند

صبح صادق چو در جهان بدمید

گل صد برگ آسمان بدمید

زنگی شب به جادوی گفتی

شعله آتش از دهان بدمید

هر کجا پرتوی از ان برسید

لاله بشکفت و ارغوان بدمید

گفتی اندر مزاج آدم خاک

لطف ایزد نسیم جان بدمید

یا مسیح از طریق معجز دم

به سوی شخص ناتوان بدمید

نفس جذب کهربای سحر

در زوایای کهکشان بدمید

روح قدسی و اِن یَکاد بخواند

سوی ملک خدایگان بدمید

ملک را تازه روز بازاری ست

که جهان را چنو جهان داری ست

پیش قدرش سپهر نه پوشش

همچو ویران چار دیواری ست

باد با عزم او گران جایی ست

خاک با حلم او سبکساری ست

فتنه را در جهان گلی نشکفت

که نه از نوک رمح او خاری ست

هر کجا تیر او رود گویی

اثر ناله دل افکاری ست

هر کجا خشم او رسد گویی

صفت حاصل ستمکاری ست

ای فلک پیش تو کمر بسته

دولتت دست چرخ بر بسته

نو عروسان خلد گیسوها

به سر نیزه تو بر بسته

گرد شبرنگ موکبت به نبرد

گذر موکب سحر بسته

پیش یاجوج فتنه صولت تو

هر زمان رخنه دگر بسته

چرخ در موکبت پیاده دوی ست

قبه ماه بر سپر بسته

نیک نامی عدلت از عالم

راه پیکان بد خبر بسته

وقت تسلیم ملک با تو قضا

گفته لفظی صریح وسر بسته

رایت ار با فلک خطاب کند

سرمه در چشم آفتاب کند

غضبت هرشبی به خون شفق

روی آفاق را خضاب کند

هر کجا خشک سال عافیت است

ابر تیغ تو فتح باب کند

اثر قهرت آب دریا را

روز کین جرعه سراب کند

لطف لفظ تو در مکنون را

بار دیگر ز شرم آب کند

پاسبان سپهر هفتم را

حزم بیدار تو به خواب کند

چرخ بد مست را به جام غرور

رای هشیار تو خراب کند

تخت را چون تو به نشینی نیست

بر تو دیهیم را گزینی نیست

خسروا ملک و عمرت افزون باد

چهره دولت تو گلگون باد

هر دلی کز محبت تو تهیست

از جفای زمانه پر خون باد

سعی جاسوس خاطرت پیوست

رهبر شب روان گردون باد

عهد هارون درگهت دایم

حسد روزگار مامون باد

ید بیضای موسویت به جود

کیسه پرداز گنج قارون باد

مرکز آفتاب دولت تو

از مدار زوال بیرون باد