ذات احدیت است این ذات

بی اسم و صفت کجاست آیات

گفتم او را به شرط لاشئی

یعنی مطلق از این حکایات

گفتم که عبارتی ز وحدت

گویم به طریق استعارت

چون آتش عشق او برافروخت

هم عقل بسوخت هم عبارت

ذات احدیت است این ذات

بی اسم و صفت کجاست آیات

گفتم او را به شرط لا شیی

یعنی مطلق ازین حکایات

گفتم که عبارتی ز وحدت

گویم به طریق استعارت

چون آتش عشق او برافروخت

هم عقل بسوخت و هم عبارت

هر چیز که آن متاع دنیاست

بیگانه ز ماست بشنو این راست

گر گندم دهر کاه گردد

بر ما بجوی چو یار با ماست

این ظلمت و نور جسم و جان است

وین هر دو حجاب عارفان است

گر کشف غلطای اینها

ما را به خدا یقین همان است

دل آینه دار حضرت اوست

دل بندهٔ خاص خدمت اوست

دل مظهر حضرت الهی است

دل منزل نزل نعمت اوست

دل منزل نزل پادشاهی است

دل آینهٔ جمال شاهی است

در آئینهٔ تمام اشیا

سری بنما به ما کماهی است

مطلوب خود است و طالب خود

چه جای خیال نیک یا بد

موجود غرض بگو کدام است

غیری او را چگونه یابد

در عین تو او چو خود نماید

حالی به صفات تو بر آید

گر نیک و بد است از تو بر تست

آن نور ترا به تو نماید

در جملهٔ مرتبه بر آید

در مرتبه ها همه نماید

وین طرفه که این همه مراتب

در وحدت او نمی‌ فزاید

در جمله مرتبه برآید

در مرتبه ها همه نماید

وین طرفه که این همه مراتب

در وحدت او نمی فزاید

در عین تو او نکو نماید

عالی به صفات تو نماید

گر نیک و بد است از تو بر تو

آن نور تو را چو او نماید

مطلوب خود است و طالب خود

چه جای خیال نیک یابد

موجود بود عرض کدام است

غیری او را چگونه یابد

آن دلبر شوخ مست بنگر

آن یار که با من است بنگر

در دیدهٔ مست ما نظر کن

کآئینهٔ روشن است بنگر

نه دار بماند و نه دیار

نه یار بماند و نه اغیار

نه جام بماند و نه باده

نه مست بماند و نه هوشیار

واحد به کثیر گشته ظاهر

کثرت معقول نزد ناظر

غیرت داری ز غیر بگذر

عینش می بین و باش ناظر

نه دار بماند و نه دیار

نه یار بماند و نه اغیار

نه جام بماند و نه کاسه

نه خمر بماند و نه خمار

آن دلبر شوخ مست بنگر

آن یار که با من است بنگر

در دیدهٔ مست ما نظر کن

کآئینهٔ روشن است بنگر

از جام و حباب آب می نوش

می‌ نوش چو عارفانه و می‌ پوش

گویی چه کنم چه چاره سازم

در راه خدا به جان همی کوش