جای حضور و گلشن امن است این سرای

زین در به شادمانی و عیش و طرب در آی

ای کاخ دولتی ز چه خاکی؟ که مدرج است

در شاخسار گلشن تو سایهٔ همای

هر صبح در هوای درت می‌کند صبوح

[...]

مستغرق درود و ثنا باد روحشان

تا روز را فروغ بود شمع را شعاع

چشم و چراغ جمع رسُل هادی سُبُل

سلطان چار بالش ایوان اصفیا

گنجینهٔ حقایق اسرار کاینات

مجموعهٔ مکارم اخلاق انبیا

دستش محیط جود و دمش کیمیای علم

[...]

آن بنده‌پروری که زبان در دهان نهاد

درّ کلام در صدف هر زبان نهاد

جان را ز لطفِ عَذْب، غذایی لطیف داد

دل را مُفَرَّحی ز سخن در بیان نهاد

در بحرِ سینه، دُرّ معانی بپرورید

[...]

آن کیست تا به حضرت سلطان ادا کند

کز جور چرخ گشت شتر گربه‌ها پدید

رندی نشست بر سر سجّادۀ قضا

حیزی دگر به مرتبۀ سروری رسید

آن رند گفت چشم و چراغ انس منم

[...]

کل قند شعر من ز بنفشه شکر رباست

زان غیرت طبرزد و کعب‌الغزال شد

بادا دهانش تلخ که عیب نبات کرد

خاکش به سر که منکر آب زلال شد

هر کس که کور زاد ز مادر به عمر خویش

[...]

شاها مبشری ز بهشتم رسیده است

رضوان سریر و حوروش و سلسبیل موی

خوش لفظ و پاک معنی و موزون و دلپذیر

صاحب کمال و نازک و دیگر لطیفه‌گوی

ای دل مجوی منصب دنیا که هیچ نیست

نقصان بود ز عزل کمالت نه از عمل

چیزی مگو که از تو پریشان شود دلی

کاری مکن که از تو به نفسی رسد خلل