عبید زاکانی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۹
دلا با مغان آشنائی طلبز پیر مغان آشنائی طلب
به کنج قناعت گرت راه نیستز دیوانگان رهنمائی طلب
وگر اوج قدست کند آرزوز دام طبیعت رهائی طلب
اگر عارفی راه میخانه گیرو گر ابلهی پارسائی طلب
دوای دل خسته از درد جوینوای خود از بینوائی طلب
اگر صد رهت بشکند روزگارمکن از خسان مومیائی طلب
عبید ار گدائی غنیمت شماروگر پادشاهی […]
عبید زاکانی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۹۰
دلا باز آشفته کاری مکنچو دیوانگان بیقراری مکن
گرت نیست دردی، غنیمت شمارورت هست فریاد و زاری مکن
چو کارت ز عشقست و بارت ز عشقشکایت ز بی کار و باری مکن
نگارا نگارا جدائی ز ماخدا را اگر دوست داری مکن
اگر چشم سرمست اودیده‌ایدگر دعوی هوشیاری مکن
ز جور و جفا هرچه ممکن بودبکن ترک پیمان و یاری […]
عبید زاکانی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۹۳
خدایا تو ما را صفائی بدهبه ما بینوایان نوائی بده
در گنج رحمت به ما برگشاوزان داد هر بینوائی بده
همه دردناکان درمانده‌ایمحکیمی به هریک دوائی بده
سگ کوی رندان آزاده‌ایمدر آن کوچه ما را سرائی بده
بلائیست این نفس کافر عبیدگرش میتوانی سزائی بده
عبید زاکانی » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۳ - در شکایت از قرض
مرا قرض هست و دگر هیچ نیستفراوان مرا خرج و زر هیچ نیست
جهان گو همه عیش و عشرت بگیرمرا زین حکایت خبر هیچ نیست
هنر خود ندانم و گر نیز هستچو طالع نباشد هنر هیچ نیست
عنان ارادت چو از دست رفتغم و فکر برگ و دگر هیچ نیست
به درگاه او التجا کن عبیدکه این رفتن در […]